‘Ik ben de dochter van een tienermoeder’
‘Natuurlijk had dat impact. Op ons allebei.’
‘Vijftien was mijn moeder toen haar eerste vriendje haar zwanger maakte en net zestien toen ze erachter kwam dat ze niet zomaar overtijd was maar al ruim vier maanden zwanger. Ze houdt het er altijd op dat ze erg onregelmatig menstrueerde en dat ze zich niet anders dan anders voelde. Of het zo helemaal écht is gegaan, daar durf ik mijn handen niet voor in het vuur te steken, want haar eerste vriendje – mijn vader – kan, hoewel hij met de noorderzon is vertrokken toen hij van de zwangerschap hoorde, nog steeds geen kwaad bij haar doen.
Mijn moeders ouders – mijn opa en oma – die naar het schijnt eerst nog aandrongen op een abortus, moesten zich er al snel bij neerleggen dat het daar toch echt te laat voor was en dat de baby zou komen. Mijn moeder moest haar school eerst nog afmaken en bleef daarom thuis wonen. Het ‘ongelukje’ waar deze misère mee was begonnen werd uiteindelijk een ‘we lossen het samen wel op’. Natuurlijk had ik daar geen weet van. Ik was baby en later peuter en kleuter en al die tijd woonde ik met mijn moeder en mijn opa en oma wat ik, voor zover mijn herinneringen teruggaan, vooral heel gezellig vond. Pas veel later kwam het besef dat deze omstandigheden best wel afweken van het gangbare plaatje.
Ik was zes, mijn moeder tweeëntwintig, toen we met z’n tweeën in een appartementje trokken. Later hoorde ik over die verhuizing dat mijn opa en oma er – heel begrijpelijk! – op aan hadden gedrongen dat mijn moeder op eigen benen ging staan. Mijn moeder was druk met haar eerste baantje – ze werkte achter de kassa van het plaatselijke benzinestation – en met uitgaan en daten. Voordat ze de ware liefde vond en trouwde met de man die nu haar echtgenoot is en die mij heeft geadopteerd, was het een komen en gaan van allerlei mannen. Daar hield ik heus geen trauma’s aan over, maar wat ik me wel herinnerde is een moeder die vaak verdrietig was als een vriendje weer eens niet de ware bleek te zijn.
Pas toen ik zelf zestien was begon ik te beseffen hoe het voor mijn moeder geweest moet zijn om zo jong al moeder te worden. Dat was ook het moment dat ze voor het eerst over die periode begon te vertellen. Dat er nooit iemand blij voor haar is geweest, dat er niemand was die haar feliciteerde met het moederschap, dat trof me nog het meest. Ik denk dat mijn moeder veel meer zelfvertrouwen gehad zou hebben als ze zonder de verantwoordelijkheid voor een klein kind haar school af had kunnen maken en had kunnen studeren. Gelukkig heeft ze later, toen ze midden dertig was, nog wel een studie rechten afgerond.
Als je me vraagt of ik er last van heb gehad dat ik de dochter van een tienermoeder ben, dan zeg ik dat ik het vooral vermoeiend vond – en nog steeds weleens vind – dat er zoveel valt uit te leggen. Mensen kunnen verschrikt hun hand voor hun mond slaan als ze me vragen naar waar ik vandaan kom en ik begin te vertellen.’
Er is veel over te vertellen, over moeders en dochters. Daarom hebben we er een reeks van gemaakt waarin elke week andere moeders en/of dochters aan het woord komen. Allemaal met relaties waar we ons aan kunnen spiegelen, in kunnen verdiepen, over kunnen verbazen, van kunnen genieten en van kunnen leren.
Heb jij een moeder-dochterverhaal dat je wilt delen? Dat kan ook anoniem. Als je mailt naar info@franska.nl onder vermelding van ‘moeders en dochters’ nemen wij contact met je op.
