Franska.nl

 

‘Op de kast staat een grote witte envelop. De trouwkaart van mijn dochter Chantal werd vandaag bezorgd. Vorig jaar werd ze door haar vriend Marcel tijdens een vakantie ten huwelijk gevraagd en binnenkort is het dus zover. Al maanden zijn ze bezig met de planning en hoe ze graag willen dat de dag eruitziet. Chantal is voor haar opleiding verhuisd naar het zuiden van het land en daar is ze tijdens carnaval haar grote liefde tegen het lijf gelopen. Marcel is enig kind en helaas is zijn vader een paar jaar geleden overleden. Zijn moeder had daar uiteraard veel verdriet van en sindsdien leunt ze heel erg op haar zoon. Hij helpt haar waar hij kan maar ik heb soms de indruk dat ze daar ook wel een beetje misbruik van maakt. Zo wil ze vasthouden aan de afspraak dat hij een keer in de week bij haar eet. Natuurlijk is Chantal ook welkom, maar die heeft daar niet altijd zin in. Steeds die vaste afspraak in de week vindt ze best beklemmend. Maar Marcel vindt het zielig voor zijn moeder om ermee te stoppen en dus gaat hij wel iedere dinsdagavond naar haar toe.

 

Ze bemoeit zich ook nogal met de grote dag van Marcel en Chantal. Zij trouwen in een kasteeltje in de buurt van de woonplaats van zijn moeder en nu dringt zij erop aan dat ze vanuit het ouderlijk huis van Marcel gaan trouwen. Chantal heeft daar helemaal geen zin in, zij wil gewoon vanuit hun eigen woning aan de grote dag beginnen. Ze heeft al voorgesteld dat mijn man en ik de avond voor de grote dag bij haar logeren zodat ik haar kan helpen met aankleden. Maar ik merk dat Marcel er moeite mee heeft om zijn moeders wens te negeren en wil dat Chantal er in ieder geval even over nadenkt voor ze daar een beslissing over nemen.

 

Ook het kopen van een trouwjurk werd een ding. Hoewel Chantal al een keer samen met haar toekomstige schoonmoeder naar japonnen was gaan kijken zat de jurk die ze in haar hoofd had er toen niet tussen. Maar toen ze laatst samen met mij tijdens een dagje winkelen langs een voor haar onbekende kleine bruidsmodezaak liep hing de jurk van haar dromen in de etalage. Natuurlijk zijn we meteen naar binnen gegaan om te passen. En omdat het een jurk was die uit de collectie ging kregen we een fikse korting, maar dan moesten we wel meteen beslissen. Uiteraard heb ik een heleboel foto’s van Chantal in haar droomjurk gemaakt die ze aan haar schoonmoeder heeft laten zien. Maar ook hier kreeg ze weer kritiek op. Haar schoonmoeder voelde zich buitengesloten en maakte er een behoorlijk drama van dat ze er niet bij was toen Chantal haar jurk kocht. Huilend zei ze dat het haar enige mogelijkheid was om een bruidsjurk te kopen, aangezien Marcel haar enige kind is. 

 

Maar dat is nog niet alles. Ze nodigt zelf ook allerlei kennissen uit om bij het feest aanwezig te zijn. Zoals haar buren, mensen die Chantal nauwelijks kent en waar mijn dochter op haar trouwdag ook helemaal geen zin in heeft. Bovendien kost iedere gast geld en dat wil ze niet uitgeven aan vage kennissen waar ze geen enkele binding mee heeft. Marcel vindt dat hij het nu niet meer kan maken om deze mensen geen officiële uitnodiging te sturen en geeft zijn moeder dus gewoon haar zin. Dat zorgt inmiddels voor een heleboel spanning tussen mijn dochter en haar toekomstige echtgenoot en dat legt een flinke schaduw over wat de mooiste dag van hun leven zou moeten zijn. 

 

Ik maak me inmiddels ook behoorlijk zorgen om de manier waarop Marcel zijn moeder geen strobreed in de weg legt en wat dat betekent voor de relatie van mijn dochter. Mijn man vindt dat ik me niet met hun zaken mag bemoeien, maar soms wil ik Chantal gewoon graag waarschuwen. Of ze wel weet waar ze aan begint met een man die niet duidelijk voor haar kiest en zo zijn bemoeizuchtige moeder alle ruimte geeft om haar zin door te drijven. Want na deze huwelijksdag begint het echte leven pas echt met alle voor- en tegenspoed. Of hun relatie daar dan tegen bestand zal zijn, daar durf ik mijn hand niet voor in het vuur te steken.’