Franska.nl

 

 

Ik zit in de auto terug naar huis met mijn puberdochter Lena naast me. Het is muisstil als we staan te wachten voor het rode stoplicht. Pas als mijn dochter voor de tweede keer naar me snauwt dat het weer op groen staat kom ik los van mijn gedachten. Het tolt en duizelt me want we zijn net terug van een afspraak bij de verloskundige. Niet voor mezelf, maar voor mijn dochter. Ze is 16 jaar en al vijf maanden zwanger. 

 

Je kunt je voorstellen dat ik me rotschrok toen ze me vorige week zei dat ze me iets moest vertellen. Dat ze al heel lang overtijd was. Of dat soms normaal was. En toen pas, na lang aandringen van mijn kant, zei ze dat ze al ruim 4 maanden overtijd was en dat ze al drie keer een zwangerschapstest had gedaan en dat die dus allemaal positief waren. Ik wilde naar haar schreeuwen, haar door elkaar rammelen, maar ik bleef rustig en zei niet zoveel. Want als er iemand is die snapte hoe mijn dochter zich zou moeten voelen ben ik dat wel. Want Lena werd geboren toen ik zelf pas 17 jaar oud was. Ik ben ook een tienermoeder.

 

Het enige wat ik uit kon brengen was ‘Ach meisje toch’. Niet de striemende woorden van mijn ouders destijds. Die zich afvroegen of ik wel goed bij mijn hoofd was. Dat ik mijn toekomst wel kon vergeten. Dat ze de vader van mijn kind wel even een lesje zouden leren. En dat ze eisten dat ik een abortus zou ondergaan. Natuurlijk begreep ik toen heus wel dat het voor mijn ouders net zo’n schok moest zijn als het voor mezelf was. Helemaal toen de vader van mijn kindje al vrij snel nadat ik hem verteld had dat we een baby zouden krijgen onze relatie verbrak en met de noorderzon vertrok. Maar omdat ik mijn kindje al voelde bewegen sprak ik met mezelf af dat ik, wat er ook zou gebeuren, er voor mijn kindje zou zijn. 

 

Op mijn ouders hoefde ik niet te rekenen. Die schaamden zich kapot voor hun zwangere puberdochter en waren meer bezig met wat de buren ervan zouden vinden, dan dat ze mij wilden helpen om nog wat van mijn toekomst te kunnen maken. Ik deed een opleiding tot verzorgende en gelukkig was daar Gerda, een fantastische docent die me meteen onder haar hoede nam. Zij hielp me om een eigen plek te vinden toen het thuis bij mijn ouders niet meer ging en was zelfs degene die mijn hand vasthield tijdens de bevalling. Mede door haar eindeloze inzet lukte het mij om toch m’n diploma te halen en terwijl mijn vriendinnen al feestend studeerden zat ik thuis te blokken met een baby in de maxicosy naast me. 

 

Ik ben er heel trots op dat het me gelukt is om mijn kind te geven wat het nodig had en dat ik dat helemaal zelf heb gedaan. Ik werkte keihard, gaf nauwelijks geld aan mezelf uit om ervoor te zorgen dat het Lena aan niets ontbrak. Zelfs een nieuwe liefde hield ik buiten de deur. Dat zou wel weer komen als mijn dochter volwassen zou zijn. Het was echt niet makkelijk om de verantwoordelijkheid voor Lena helemaal alleen te moeten dragen en achteraf gezien had ik graag nog een paar jaar jong en zorgeloos willen zijn. Maar de situatie was nu eenmaal zo en ik weigerde om met hangende pootjes terug te gaan naar mijn ouders. 

 

En nu is Lena zelf zwanger. Ik kijk naar mijn dochter en zie de bolling van haar buik onder haar sweatshirt. Al vanaf het moment dat ze verkering had hamerde ik op het gebruik van anticonceptie omdat ik haar zo graag wilde besparen wat ik zelf had meegemaakt. De boze blikken van wildvreemde mensen toen ik, zelf nog een kind, achter mijn buggy liep. De slapeloze nachten als ze tandjes kreeg, maar ik weer vroeg op moest om te gaan werken. De geldzorgen of ik alle eindjes wel weer aan elkaar geknoopt kreeg. En vooral hoe eenzaam ik soms was omdat mijn vriendinnen een totaal ander leven leidden en de nieuwigheid van zo’n schattige baby er voor hen al snel af was en de meesten afhaakten omdat ik nooit tijd had om uit te gaan. 

 

Als we eenmaal thuis in de gang staan pak ik mijn dochter stevig vast en fluister zachtjes in haar oor dat dit kleine mensje heus wel groot zal worden. Dat ik er altijd voor haar zal zijn, maar heel eerlijk? Ik had er zo naar uitgekeken dat mijn leven eindelijk echt zou gaan beginnen nu ik 33 ben en mijn dochter eindelijk bijna zelfstandig is. Want het zorgen voor een kleintje begint weer opnieuw en dit is niet bepaald wat ik me had voorgesteld toen ik zelf moeder werd.