Franska.nl

‘Ik belde mijn moeder door het dolle heen op om haar het grote nieuws te vertellen’

‘Zijn cultuur bewaarde ik voor het laatst. Ze viel stil toen ik het vertelde.’

 

‘Toen ik hem tegenkwam sloeg er een bom in bij me en de liefde was geheel wederzijds want deze man droeg me op handen. We waren het er al snel over eens dat wij de wereld samen aankonden. Er was weliswaar een cultuurverschil tussen ons, maar dat zouden we kunnen overbruggen door er veel over te praten. Hoewel hij islamitisch is, is hij wel in Nederland geboren en opgegroeid met de Nederlandse cultuur. Zijn ouders zijn wel nog een beetje van de oude stempel, maar die zouden ongetwijfeld bijdraaien als ze zouden zien hoe gelukkig we samen waren.

 

Ik belde mijn moeder euforisch op om haar het nieuws te vertellen. Zijn cultuur bewaarde ik voor het laatst. Toen ik het uitsprak viel ze even stil. ‘Maar meisje, een moslim…’, zei ze alleen maar. Verder deed ze er het zwijgen toe.

 

We trouwden binnen het jaar. Onze bruiloft was een mix van onze culturen. Precies zoals we ons leven samen voor ons zagen. Amper een jaar na de grote dag werd onze oudste dochter geboren en minder dan een jaar later onze zoon. Voor mij was het wel welletjes zo, maar hij wilde zeker meer kinderen, een groot gezin. Toen we vijf jaar getrouwd waren hadden we vier kleine kinderen. Opvang was duurder dan wat ik met mijn baan kon verdienen. Het gevolg laat zich raden: ik bleef thuis met de kinderen en zorgde voor het huishouden en voor mijn man – wat hem ook wel beviel.

 

Ons huwelijk duurde bijna twintig jaar. Twintig jaar waarin ik me in alle bochten heb gewrongen om het te laten werken. Toen ging het niet meer. Ik was op. Er was niets meer van de vroegere versie van mij over.

 

De eerste waarmee ik erover sprak was mijn moeder. Mijn moeder die al die jaren haar mond had gehouden, die zich al die jaren netjes had gedragen tegen mijn man. Ook als hij me afsnauwde. Ook als hij onze dochters op hun kop gaf vanwege hun kledingkeuze of omdat ze make-up gebruikten. Mijn moeder zag het met lede ogen aan.

 

Telkens als ik haar sprak, als ik haar zag, zei ze alleen maar ‘kind, als je me nodig hebt weet je me te vinden, toch?’

 

Toen ik bij mijn man wegging heb ik eerst een maand bij mijn moeder op de bank gelegen voordat ik überhaupt kon huilen. Het enige wat ze deed was voor mij zorgen. Nooit confronterende vragen, nooit verwijten. Dat ze heel vaak over me had ingezeten en dat ze altijd buikpijn kreeg als ik met mijn man bij haar langskwam, vertelde ze pas veel later. Ook dat ze nooit in dit huwelijk heeft geloofd vertelde ze pas toen het over was.

 

Dat ze me altijd heeft kunnen laten en mij m’n eigen ervaringen heeft gegund maakt haar de grootste moeder ooit. Dat ze nooit heeft gezegd ‘dat had ik al gedacht’ of ‘ik was er al bang voor dat dit niet zou werken’ maakt dat ze als moeder een standbeeld verdient.’

 

Er is veel over te vertellen, over moeders en dochters. Daarom hebben we er een reeks van gemaakt waarin elke week andere moeders en/of dochters aan het woord komen.

 

 

‘Misschien heb je dit artikel al eerder gelezen op Franska.nl. Omdat we blijven groeien willen we deze mooie verhalen ook graag delen met onze nieuwe lezeressen.’

 

Allemaal met relaties waar we ons aan kunnen spiegelen, in kunnen verdiepen, over kunnen verbazen, van kunnen genieten en van kunnen leren.

 

Heb jij een moeder-dochterverhaal dat je wilt delen? Dat kan ook anoniem. Als je mailt naar info@franska.nl onder vermelding van ‘moeders en dochters’ nemen wij contact met je op.