Franska.nl

Soms weet ik van nijd niet of ik nou moet huilen of moet schelden. Het een helpt net zo min als het ander. Eerste keer dat ik bijna midden op straat stond te huilen was in Amsterdam. Ik liep als styliste met vier heel zware tassen vol kleren. Met de trein (inclusief overstappen in Den Bosch) vanuit Breda gekomen. Over elke schouder zo’n tas en aan elke hand zo’n tas. Van die enorme hè, waar mensen mee op vakantie gaan. Met eentje dan. En nog een handtas natuurlijk. Schuin om.

Ik hoefde niet ver want de fotostudio was ongeveer tien minuten lopen. Maar toch. Met zoveel bepakking is zo’n eind lopen niet fijn. Dus ik loop naar de voorste taxi. Zet de spullen onder de achterklep. Meneer stapt niet uit om te helpen. Ik ga in de auto zitten en zeg waar ik heen moet. Meneer stapt uit. Haalt m’n tassen eruit en zegt: ‘Stap maar uit. Dat kun je makkelijk lopen.’

 Huilen of vloeken?

Huilen is een beetje kinderachtig en ik wil ook niet meteen de bond tegen het vloeken op m’n dak hebben. Daarbij, geen van tweeën helpt. Je bent de pisang en moet dus maar lopen.

Maak ik toch deze week weer zoiets mee! M’n auto stond bij een ziekenhuis en ik was meegereden naar een ander ziekenhuis, dus ’s avonds wilde ik terug naar m’n auto en wilde daarom een taxi nemen.

Letterlijk vier taxicentrales haakten af toen ik zei om welke rit het ging. En nummer vijf zei dat ik drie kwartier moest wachten. Geloof jij het? Misselijk. Sta je daar met je goeie gedrag. In de regen ook nog.

Tot ik een man met een jasje zag waar ‘Peutax’ achterop stond. Hij had iemand in een rolstoel te vervoeren. Ik ren met tassen aan m’n armen achter hem aan (ja, inderdaad, ik heb iets met tassen blijkbaar), hij geeft het nummer van zijn bedrijf, ik bel en ze komen gewoon.

Kon wel huilen van geluk. Ja. Alweer. En weer niet gedaan. Goed hè?

Dus, lieve lezertjes, mocht je in Breda een taxi nodig hebben, negeer de hele rest en neem meteen Peutax. Ik geef het nummer erbij: 076-5710000.