Franska.nl

Holland’s Got Talent

Joehoe! Lieve producers, uitgevers, musea, televisiemakers en -zenders, en alle andere instanties die draaien op het werk van anderen, ik ben weer beschikbaar hoor!

 

Of eigenlijk ben ik nog steeds beschikbaar, maar jullie werkten lange tijd liever met mensen die zichzelf eerst “in the picture” hadden gewerkt. Dat was ineens zo in de filmwereld, boekenwereld, muziekwereld, theaterwereld… eigenlijk overal waar durf, moed, spontaniteit en creativiteit nodig is.

 

Ik heb mezelf dus altijd maar een beetje op de achtergrond gehouden met mijn boeken. Ik leid geen raar leven, doe niets dat opvalt, schreeuw niet, heb geen kapsones, ben gewoon naar school geweest, gebruik geen verdovende middelen en mishandel niemand. Ik doe ook nooit rare uitspraken om ze daarna dan snel weer terug te trekken. Ik werk gewoon hard, net als heel veel andere Nederlanders.

 

En lange tijd hadden jullie dus niets aan mij. Who the F… is Tineke, en waarom zouden we iets met haar werk doen als niemand haar kent? Maar nu komt daar toch een beetje verandering in. Toch? Of zie ik dat verkeerd?

 

Was het eerst nog zo dat zelfs negatieve publiciteit als reclame werd gezien, nu lijkt daar langzaam een kentering in te komen.

 

Je kunt ook niet aan de gang blijven natuurlijk. Tegenwoordig wordt iedereen meteen gecanceld bij negatieve berichten, en dan is het knap lastig als je met zo iemand in zee gaat en alles op het laatste moment weer moet worden afgezegd. Zonde van alle uren en centjes die dat er dan al inzitten.

 

Ik stel dus voor dat we weer wat vaker gaan samenwerken met “gewone” Nederlanders.

 

Met mensen die hard werken, hun afspraken nakomen, niet vreemdgaan of zichzelf op een andere manier in de nesten werken. En die talent hebben natuurlijk. Ik snap heus wel dat dat een vereiste is. Maar eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik dat talent bij heel veel mensen die veel geld verdienen in (bijvoorbeeld) de showbizz niet altijd zie. Of op Schiphol.

 

Daar eigenlijk ook niet. Dat ik eerder vermoed dat er met ze gewerkt wordt omdat ze zo vaak in het nieuws komen en niet omdat ze iets bijzonders kunnen. Ik stel dus voor dat we weer gaan kijken naar talent en bescheidenheid, en steek dan meteen mijn vinger maar op.

 

Joehoe!!!

 

Of… o, nee… da’s natuurlijk niet bescheiden.

 

Maar laat ik het dan zo zeggen: ik heb nog een boek liggen dat hartstikke leuk is om te verfilmen. En ik beloof dat achteraf dan niet zal blijken dat ik ooit iets racistisch heb gezegd, en dat alles daardoor weer afgeblazen moet worden. Of dat ik vreemd ben gegaan, en dat jullie daarom niet meer met me kunnen samenwerken. Ik heb ook nog nooit iemand verkracht, nimmer oneerbare voorstellen gedaan en ik heb geen dick – laat staan dat ik er een pic van stuur. Ik heb geen wapens, schop mijn kat niet, sleur mijn partner niet over straat en doe heel normaal mijn boodschappen in de supermarkt. Het is eigenlijk doodsaai allemaal, maar mijn werk is best leuk. Tenminste, dat hoor ik altijd van mensen die mijn boeken lezen. En ik hoorde dat ook vaak van u. Dat ik echt wel talent had, maar ja… waarom zouden ze iets van mij willen verspreiden als niemand mij kent? En dat lijkt nu toch wat verstandiger te gaan worden!

 

Dus ik gok het maar een keer en roep bijvoorbeeld: Hup mevrouw De Mol! Pak dat boek van mij nog een keer – want ik weet dat je dat nog hebt! – en maak er een leuke film van.

 

Dat kan jij!

 

En dan kunnen we samen genieten van het succes, zonder dat er allerlei nare dingen naar boven komen die ons, en ons harde werken, om zeep helpen.

 

Een orkest kan niet zonder dirigent, maar een dirigent kan ook niet zonder orkest. En ik mis mensen als Linda de Mol, die nu in hun holletjes moeten blijven, omdat anderen iets slechts hebben gedaan.

 

Laat talent dus weer doorslaggevend worden. En niet hoe je in het nieuws komt!