Hoezo zegt iedereen ineens deze twee woorden?
Voor me staat een meisje met een hoge paardenstaart, op haar linkerhand balanceert een dienblad en in haar rechterhand heeft ze een kastje om de bestelling door te sturen naar de bar.
‘Voor mij een dubbele espresso graag,’ zeg ik. En diep vanbinnen weet ik al dat ze het gaat zeggen. Die twee woorden waar iedereen tegenwoordig van alles mee bevestigt. ‘Helemaal goed.’
De twee woorden
Op zich niks mis mee, zou je denken. Maar het zijn precies de twee woorden die me een tikkeltje recalcitrant maken. Want wát zou er niet helemaal goed aan mijn bestelling van een dubbele espresso kunnen zijn? Mijn keuze voor een dubbele espresso? Het feit dat ik er überhaupt eentje bestel? Ik krijg gewoon zóveel vragen door deze reactie. Het punt is nu dus dat ik de hele dag met heel veel vragen rondloop, want de godganse wereld zegt het.
Gisteren durfde mijn DHL-bezorger op leeftijd zelfs ‘helemaal goed’ te zeggen toen hij een pakketje bracht. Ik zei: ‘Bedankt, hij zei: ‘Helemaal goed.’ Stond ik daar in de deuropening te bedenken wat er aan deze situatie niet goed zou kunnen zijn. Bezorgen is per slot van rekening zijn beroep. En het verontrustende van dit alles is dat het niet meer de jonge paardenstaartjes zijn die voortdurend ‘helemaal goed’ roepen, we zijn in het stadium aanbeland dat ouders het overnemen. Voor je het weet roepen de overgrootouders dat iets ‘helemaal goed’ is. Begrijp me niet verkeerd, iets kan natuurlijk ‘helemaal goed’ zijn. Neem nou een wiskundige formule; het is bijzonder handig als je die 100 procent correct hebt.
Nog zoiets
Mocht je nu denken dat dit het enige is: natuurlijk niet. Iedereen vindt alles ineens ook 100 procent. ‘Zeker te weten,’ zeggen ze dan, aangevuld met: ‘100 procent.’ Als je iets zeker weet, dan ga ik er voor het gemak eigenlijk al wel vanuit dat dit van zichzelf al 100 procent is. Dit hoef je me niet noodzakelijk nog eens in percentages voor te rekenen. Alles wat minder is dan 100 procent vind ik vaak ook een beetje half werk.
Of ik nu klaar ben? Nee, want zo is alles ook ineens leuk. En dat kan helemaal niet. Soms is de wereld gewoon minder leuk. Het probleem met alles leuk vinden is ook dat het woord kracht verliest. Let maar op, over een jaar heeft het woord ‘leuk’ de lading van het woord ‘prima’ of ‘goed’, en dat is helemaal niet zo leuk.
Maar gisteren hoorde ik ineens een heel verfrissend klein woordje. Ik at een bordje mee bij mijn beste vriendin en haar zesjarige zoon strooide uitbundig met het woord ‘sjesis’. Als iets goed was, als iets minder goed was of gewoon ter opvulling. Dat was me toch 100 procent leuk tussen al diezelfde uitspraken, ik reken ‘m bij deze helemaal goed.
Door: Adeline Mans
