Hoezo worden vogels lui?
Als ze niet bezig was met bakjes melk voor de egel en verse vis voor de katten, stond mijn oudtante (tante Ief) altijd enorme broden eerst aan plakjes en daarna aan kleine blokjes te snijden. Met plank en enorm mes liep ze daarna naar buiten en verdeelde het over de giga-grote zelf getimmerde vogelvoerplanken. Als kind dacht ik dat het haar baan was om alle dieren te voederen. Ze hadden daar dan ook veel meer vogels dan wij thuis. Ik nam, denk ik, maar aan dat het zo in elkaar zat. Over zulke dingen denk je verder niet na als kind. Het is zoals het is. Toen wij thuis een tuin kregen, hing mijn moeder ook wel het een en ander op voor de vogels, geloof ik. Ze gooide in elk geval de restjes brood aan stukjes op het gras. Toen begon ik al een beetje te ontdekken dat het andersom werkt. Dat de vogels er niet al zijn, maar dat je ze aan je bindt. En sinds ik een tuin heb, doe ik hetzelfde. Het is dus een familiekwaal.
Moet ook weer niet te veel op natuur gaan lijken
Er zijn altijd vetbolletjes en zaad. Vaak ook pinda’s en zelfs speciale vogelpindakaas heb ik een keer geprobeerd. Dat laatste was geen succes. Voederen doe je trouwens helemaal niet pas als het koud is. Het verhaal dat vogels anders lui worden is volgens mijn moeder en mij onzin. Ik meen zelfs dat die verordening van de officiële vogelinstanties ook al ingetrokken is. Het gevolg is dat je in onze tuin altijd volop geflierefluit en gekwetter hoort, dat er zelfs af en toe een eend gaat zitten broeden en dat we getrakteerd worden op hele mooie soorten. Het jaarlijkse regelmatige bezoek van een stel buitelende staartmeesjes is de kers op de taart. En er komt zelfs zo nu en dan een roofvogel die een lief klein vogeltje verschalkt. Snik. Het moet ook weer niet te veel op natuur gaan lijken. Hoewel… best indrukwekkend hoor, zo’n roofvogel.
Door Franska. Fotografie portret: Esmee Franken, Visagie Linda van Ieperen, Haarstylist Mandy Huijs
Beeld homepage: Tiana Bujor
