Franska.nl

Ligt het aan mij en kan ik het allemaal niet meer zo goed volgen? Nu lees ik weer dat kinderen steeds vaker een label krijgen opgeplakt – lees: adhd, autisme, hoogbegaafdheid en dyslexie – en dat dat lang niet altijd terecht is. Leg het me uit! Waarom zouden we onze kinderen in vredesnaam voor adhd willen laten doorgaan, met de bijbehorende medicatie? Want het aantal recepten voor adhd-medicatie is in de laatste tien jaar verviervoudigd, zo schijnt. Waarom zouden we onze kinderen overleveren aan de professionele jeugdzorg als daar geen strikte noodzaak voor is? Want dat is wat de cijfers zeggen, dat ook het aantal jongeren dat daar terechtkomt significant is gestegen sinds 2015.

Hoe kan dit verkeren? En dan lees ik over jongetje Roemer uit het Gooi, dat sociaal onhandig is en ook onzeker, dat weliswaar van tekenen houdt, maar niet op allemaal clubjes zit en dat geen merkkleding draagt. Dat komt: jongetje Roemer wil anders zijn en is ook anders, maar kan er aan de andere kant niet goed mee omgaan als er op zijn anders-zijn wordt gereageerd. Hetgeen ik me levendig kan voorstellen met een klas vol Gooise kinderen die stijf staan van de merkkleding en elke dag een ander fancy clubje hebben. Afijn. Lang verhaal kort: de mamma van Roemer wordt bij juf ontboden voor een gesprek, juf windt er geen doekjes om dat Roemer toch echt wel uit de toon valt en laat de term Asperger vallen. Waarop de mamma van Roemer zich natuurlijk het apezuur schrikt maar zich daarna toch achter haar oren gaat krabben en al doende in het grote, enge kinderlabel-circuit belandt – kan ik me zo voorstellen.

Is juf gek geworden of zo? Wat bezielt haar? Welnu, het blijkt nu eenmaal makkelijker om een kind van een diagnose te voorzien, dan je als school of als gezin af te vragen wat je kunt doen om kinderen die anders zijn gewoon lekker comfortabel anders te laten zijn. Bij een diagnose kan het gesprek namelijk daar over gaan en hoeft het niet meer te gaan over de rol van juf of de rol van pappa en mamma. Grote gruwels. Wordt een kind dat eigenlijk oer-origineel en eindeloos eigen is, met alle geweld in een mal geperst waar alle kinderen nu eenmaal in moeten passen, omdat dat makkelijker is voor juf en pappa en mamma?

Want ook dat is waar het om gaat. Dat er in onze maatschappij grote nadruk ligt op de individuele, cognitieve vermogens van kinderen. Dat kinderen overal in moeten uitblinken en constant maar worden getest en getoetst en dat ze dondersgoed weten dat ze heus wel worden afgerekend op de resultaten en als die niet goed zijn, dat ze dan net als jongetje Roemer uit het Gooi buiten de boot vallen. Met alle gevolgen van dien.

Dus pappa’s en mamma’s, laat jullie geen Asperger aansmeren om de simpele reden dat jullie kind lekker anders is! Want ‘andere’ kinderen? Wat mij betreft zijn ze het zout der aarde!

Bron: De Volkrant, ‘Diagnoseschrift’ van Sanne Bloemink.