Franska.nl

Het is dé manier om een digitale vinger aan de pols te houden bij buitenspelend kroost. Je weet als ouder dus altijd precies waar je kind uithangt. Maar is dat nou echt nodig?

Toen ik nog maar een grietje was woonde ik in een klein dorp waar ik eindeloos buiten kon spelen. In de zomervakantie lag ik de hele dag in het openluchtzwembad en voelde me zo vrij als een vogeltje. Af en toe fietste ik even naar huis om mijn neus te laten zien voor een boterham of snoepje. Maar dat was het wel. Niks controle waar ik was. 

Maar die tijden zijn voorbij. Steeds meer ouders willen weten waar hun kinderen uithangen als ze buiten de veilige schoolomgeving zijn. 65 procent van de ouders van jonge kinderen overweegt er een te kopen. Maar is de wereld er zoveel onveiliger op geworden of slaan we door in onze controle om altijd precies te willen weten waar onze kinderen zijn?

Misschien creëert het een bepaald schijnveiligheid. Alsof de technologie alles in de gaten kan houden. En wat doet het met het vertrouwen in je kind? Hebben kinderen niet ook de ruimte nodig om te experimenteren? Om af en toe eens buiten de lijntjes te krassen? Dat hebben wij toch ook gedaan, zonder een gps-tracker om onze pols? 

Begrijp me niet verkeerd hoor. Ik lees ook de krant en zie de berichtgeving over allerlei enge mensen die niet meer achter slot en grendel zitten. En ik snap het als je puberdochter ’s nachts op de fiets naar huis rijdt. Dan is zo’n gps-tracker een geweldige uitkomst omdat je dan kunt zien waar ze op dat moment is. In het donker. 

Maar slaan we niet een beetje door in de controle van onze kinderen en moeten we ze niet wat meer echte speelruimte bieden?