Franska.nl

Hoe moet dat verder? Als een van de twee vreemdging.

 

Naar schatting één op de drie Nederlanders piest weleens buiten de pot, en de kans dat jij in je vaste relatie ooit te maken krijgt met overspel is groot. 

 

Eeuwige trouw? Niet voor iedereen vol te houden. Nu niet en nooit niet, want vreemdgaan is van alle tijden en het overkomt de besten – koning Albert, prins Bernhard, wie niet eigenlijk? Misschien is monogamie wel geschikt voor zwanen maar niet voor mensen? Simon Vestdijk zei er ooit over dat wij niet trouw zijn aan een geliefde maar aan de liefde zelf. Omdat we de liefde koesteren? Ons behaaglijk wentelen in de geborgenheid ervan? Het vanzelfsprekende niet willen missen? Alleen is toch ook maar alleen? 

 

Vreemdgaan dus. Komt veel voor. Heel veel! Naar schatting één op de drie Nederlanders piest weleens buiten de pot, en de kans dat jij in je vaste relatie ooit te maken krijgt met overspel schommelt – en ik wil je echt niet mies maken – zo rond de vijftig procent en dat is best beroerd. Is het daarom dat iedereen er wat van vindt? Van vreemdgaan en hoe het daarna verder moet? 

 

Ik ken iemand die er na veertig jaar huwelijk achter kwam dat haar man verliefd was op een ander. Nog diezelfde dag smeet ze hem hun huis uit en kort daarop stond dat huis te koop en lagen de scheidingspapieren gereed om te worden getekend, en dat vond ik – want ook ik vind er dus wat van – nogal drastisch, op het brute af eigenlijk. Hij was de kwaaie pier en haar trof geen blaam en feitelijk was dat waar. Maar toen ik haar op een dag eens voorzichtig vroeg of ze zich nooit had afgevraagd waarom hij was vreemdgegaan, smeet ze me bijna achter hem aan de tent uit. En toch vind ik het nog steeds een goeie en ook relevante vraag, over dat waarom. Wat miste hij dat hij na veertig jaar huwelijk toch nog overstag ging? En lag de schuld over waar hun huwelijk ontspoorde nou echt alleen bij hem?

 

Je hebt notoire vreemdgangers die er eeuwig iemand naast zullen houden en als haar man zo’n man was geweest, dan was dat een ander verhaal geweest. Maar haar man was niet van het type schuinsmarcheerder, integendeel zelfs. En als je dan een huwelijk van veertig jaar zo rücksichtslos overboord gooit, gewoon vanwege die ene keer? Ik zou me echt nog wel even bedenken. Ik zou willen weten waarom. Niet hoe en met wie (nou vooruit, dat ook) maar vooral waarom? Want ik kan er alleen maar over dromen, dat ik die veertig jaar nog ooit haal. En zolang er liefde is, is er nog steeds een manier om het op te lossen, een frisse start te maken en ‘ze leefden nog lang en gelukkig’.

 

Dat is wat ik vind. Al weet ik dat een heleboel anderen iets anders vinden. Want de meeste anderen – vooral andere vrouwen – prezen mijn vriendin de hemel in om haar kordaatheid.