‘Hoe lang word ik nog gestraft voor zijn gedrag?’
Als Miriam haar buren in de straat met elkaar ziet barbecueën komt ze erachter dat ze haar en haar gezin niet hebben uitgenodigd. Dat doet pijn, maar het verbaast haar niets.
‘Het is een warme zaterdagmiddag als ik met de hond een rondje ga lopen. Als ik door het gangetje achter ons huis loop hoor ik wat verderop bij de buren geroezemoes in de tuin. Ik zie rook over de schutting komen en ik herken de stemmen van andere mensen uit de buurt. Verbaasd sta ik even stil om te luisteren. Zo te horen is er een feestje aan de gang en is iedereen uitgenodigd, behalve mijn gezin en ik. Verdrietig trek ik aan de lijn om verder te lopen. De hond trek en duwt zijn neus tegen de schutting, hij ruikt het vlees en begint te blaffen. Ik schrik ervan en trek hem met me mee. Dan voel ik de tranen achter mijn ogen prikken en mijn maag samentrekken. Dit is de zoveelste keer dat ik geconfronteerd word met iets waar ik niets aan kan doen, maar waar ik wel een hoge prijs voor betaal.
Een jaar geleden is Taco, mijn man, door de politie aangehouden. Om een lang verhaal kort te maken: hij heeft gefraudeerd door nepfacturen te sturen om zo geld los te peuteren wat hij naar een voor mij onbekend rekeningnummer liet storten. Kinderlijk eenvoudig vond hij een manier om zijn gokverslaving te bekostigen en het wrange is dat ik niets in de gaten had. De rekeningen werden gewoon betaald, ik kon altijd mijn boodschappen afrekenen en we gingen gewoon met het gezin op vakantie zoals altijd. Tot er op een dag politie voor de deur stond, hij voor verhoor werd meegenomen en ik in een nachtmerrie belandde. Zijn geheim lag eindelijk op straat en dat luchtte hem wel op, zei hij achteraf. Maar de rechtszaak, de gevangenisstraf en het vertrouwen dat kapot is gegaan heeft diepe sporen bij me achtergelaten.
Als een andere man kwam Taco na zijn detentie terug bij ons in huis en hij smeekte me om hem nog een kans te geven. Omdat hij nu eenmaal de vader van mijn kinderen is kon ik niet anders en met veel hulp van een therapeut proberen we er weer iets van te maken. Toen Taco in de gevangenis zat was het binnen de kortste keren als een lopend vuurtje door de buurt gegaan, maar in plaats van mij een warme schouder te bieden om op uit te huilen hadden onze vrienden en buren ons keihard laten vallen. Waar je mee omgaat daar word je blijkbaar mee besmet. Onze kinderen werden niet meer bij hun klasgenootjes uitgenodigd en toen ze jarig waren hadden hun vriendjes allemaal een excuus waarom ze niet konden komen. Bij voetbal zeggen ze ons nog wel gedag, maar de meeste ouders ontwijken ons als ze de kans krijgen.
Het doet me zoveel verdriet dat mijn kinderen en ik door wat Taco heeft gedaan door iedereen worden uitgespuugd, want zo voelt het. Ze doen wel vriendelijk, maar ik voel dat ze ons achter onze rug om uitlachen. Het is moeilijk om dan je rug recht te houden en niet te gaan gillen. En al helemaal als je merkt dat ze je links laten liggen door je nergens meer voor uit te nodigen of aan mee laten doen. Taco werkt inmiddels heel hard aan zijn verslaving en ik doe mijn best om er samen met hem uit te komen en het vertrouwen te herstellen. Maar hoe lang worden mijn kinderen en ik nog gestraft voor zijn criminele gedrag?
