‘Hoe kun je dat nou vragen van een meisje van zestien?’
De tienerdochter van Janice raakt ongepland zwanger en dan komen de ouders van haar vriend met een onmogelijke vraag.
‘Al een paar dagen had ik het idee dat er met Shay iets aan de hand was. Binnen de kortste keren had ik ruzie met haar terwijl we dat normaal gesproken nooit hadden. Het viel me op dat ze kringen onder haar ogen had en ze had vaak geen trek als ik gekookt had. Als ik haar vroeg wat er aan de hand was zei ze steevast dat er niets was en daarmee was de kous af. Ik dacht dat ze misschien gedoe had met haar vriendje Noah, een jongen waar ze nu een paar maanden verkering mee heeft.
Toen ik gistermiddag naar boven liep om de was in de kast te leggen hoorde ik haar rommelen in de badkamer. Het leek wel alsof ze moest overgeven en geschrokken deed ik de deur open. Daar stond ze met een grauw gezicht bij de wasbak, haar haren in de war en met tranen op haar wangen. Zwijgend nam ik haar in mijn armen en aaide ik over haar rug. Wat is er toch meisje, vroeg ik. En toen brak ze.
Eerst moest ik haar beloven dat ik niet boos op haar zou worden. Verbaasd keek ik haar aan. Hoezo zou ik boos worden, omdat ze niet lekker in haar vel zat? Wat was er nou toch aan de hand? We zouden toch wel een oplossing weten te vinden? Maar toen zei ze dat hier geen oplossing voor was. Ze was zwanger.
Sprakeloos keek ik haar aan. Zei ze nou dat ze zwanger was? Mijn kleine meisje van zestien zwanger? Dat kon toch helemaal niet? Huilend zei Shay dat ze het zeker wist. Ze geloofde het eerst ook niet maar toen ze een paar weken overtijd was heeft ze wel drie zwangerschapstesten gedaan. Alle drie waren positief. Ze was zo geschrokken dat ze het eerst een paar dagen stil had gehouden maar toen moest ze het wel aan Noah vertellen.
Maar Noah vroeg alleen maar of ze wel zeker wist dat het van hem was en hij liet haar ook meteen weten dat hij er niets mee te maken wilde hebben. Ik werd woest toen ik haar dat hoorde zeggen. Wel de lusten maar niet de lasten? Ze zei ook dat ze door hem onder druk werd gezet om het weg te laten halen. Alsof ze daar zelf geen keuze in had.
Shay dacht dat ze al twaalf weken zwanger moest zijn, dus ze was veel te laat voor een morningafterpil. Ik kon niet anders dan direct de moeder van Noah bellen. Ook zij wist pas net wat er aan de hand was maar zei eigenlijk alleen maar koeltjes dat er natuurlijk naar een oplossing gezocht moest worden voor deze nare situatie. Want was mijn dochter er wel zeker van dat haar zoon de vader kon zijn? Weer die idiote vraag, alsof Shay met iedereen het bed in zou duiken. Noah was haar eerste vriendje, natuurlijk was het ongeboren kind van hem.
Zijn moeder zei dat we zo snel mogelijk moesten handelen zodat er geen kostbare tijd verloren zou gaan. Alsof ze het over een muizenplaag had die weggehaald moest worden. Maar het ging hier toch echt wel om iets anders. Haar zoon is toch net zo verantwoordelijk als mijn dochter?
Toen we gisteravond met elkaar om de tafel zaten bleven de ouders van Noah hameren op een abortus. Maar mijn man en ik denken er juist heel anders over. Misschien kunnen we samen met de ouders van Noah iets betekenen als het kindje eenmaal geboren is. Want als we er misschien met zijn allen de schouders onder zouden zetten dan komt zo’n kindje ook wel groot. Het is toch een gedeelde verantwoordelijkheid, niet alleen die van onze dochter? Allemaal vragen waar wel snel een antwoord op moet komen voor er een onherroepelijke stap wordt gezet.
Maar de ouders van Noah bleven erbij en ze zijn uiteindelijk met slaande deuren vetrokken. Ze willen er niets mee te maken hebben en als Shay besluit om het kindje te houden, dan staat ze er alleen voor. Dat is wat ze zeiden. Ik zit nog steeds vol ongeloof over de situatie waar mijn dochter in beland is maar we moeten samen met de ouders van Noah naar een oplossing zoeken. Hoe is het toch mogelijk dat deze mensen zo hard en koud reageren en mijn kind zo voor het blok zetten? Hoe kun je dat nou vragen van een meisje van zestien?’
