Hoe gaat het eigenlijk met jou?
Voor mij is het zo logisch. Gewoon even een vraag stellen.
Hoe is het met je? Heb je een leuke vakantie gehad? Heb je die ene grote klus nog binnengesleept? Ik ben namelijk ontzettend nieuwsgierig. En wil altijd alles weten. Trouwens ook van mensen die ik uit het oog verloren ben of bijvoorbeeld van een ex van vroeger. Dan zijn sociale media een uitkomst hoor! Soms snuffel ik een uur door profielen van ‘mensen van vroeger’.
Naast dat ik heel nieuwsgierig en geïnteresseerd ben, ben ik ook een makkelijke kletser. Vanmorgen nog, vroeg ik mijn schoonzus of we even kort konden bellen. Schaterend constateerden we een uur verder dat ‘kort bellen’ in ons woordenboek niet voorkomt.
Maar ondanks dat ik zo makkelijk babbel, is het ook leuk als iemand een keer een vraag aan jou stelt
Gelukkig heb ik de allerleukste vriendinnen die echt oprecht vanuit hun hart geïnteresseerd zijn in wat ik allemaal meemaak. En op mijn beurt hang ik aan hun lippen over hoe het gaat thuis, wat ze nu weer ontdekt of gedaan hebben of ja, natuurlijk hoe het zit met die ene leuke man die eigenlijk hun type niet is, maar op wie ze toch stiekem knetterverliefd zijn.
En dan is er nog een andere groep. De mensen die op het eerste gezicht gezellig met je praten, maar als je dan wat kritischer kijkt alleen maar aan het zenden zijn. Ook al ben ik net op vakantie geweest, is er van alles gebeurd op werkgebied en weet ik wat. Zenden, zenden en nog eens zenden. ‘Marianne, hoe was je vakantie?’ ‘Marianne, hoe gaat het met je?’ Nee hoor, dan komt er weer een verhaal over een of andere NLP-training.
Ik scheer ze nu even over een kam, maar over het algemeen zijn de zenders mannen
Er zijn absoluut uitzonderingen. Dat zeg ik er meteen bij. Zowel in de zin van geïnteresseerde mannen die wél vragen stellen als vrouwen die bij mij de ruimte voelen om hun verhaal kwijt te kunnen en zo’n beetje leeglopen.
Ik kan dit prima hebben, tot het ineens genoeg is. Zo’n moment had ik gisteravond. Na wat gebabbel met in dit geval een man besefte ik: heb jij ooit weleens een vraag aan mij gesteld? Ik ging in mijn hoofd ons contact eens na en de conclusie was: nee. Misschien had ik het moeten aangeven, maar dat durfde ik niet. Het klinkt ook zo zeikerig en daar hou ik niet van.
Toen vanmorgen een familielid-man weer alleen in de zendmodus zat, dacht ik: wat ís dat toch?
Is het een mannending? Of ligt het aan mij? Ben ik zelf ook onbewust zo’n zender? Of laat ik mensen over mijn grenzen heen denderen? Hoe dan ook, ik vind het irritant. En stom. Alsof ik er niet toe doe. Inmiddels ben ik zover dat ik vind dat ik er absoluut wel toe doe. Dus moet ik hier iets mee.
Zo een column erover schrijven is natuurlijk heel veilig. Maar ik weet dat dat niet genoeg is. Ik zal de arena in moeten om voor mezelf te gaan staan. En dat vind ik doodeng. Nou goed. Jullie lezen het vervolg vanzelf weer 😉
