Franska.nl

Zelfs als ze naast ons ligt te slapen en ik de naam Flo gebruik, pruttelt ze: “Ik heet geen Flo, ik heet Hannah.” Haar zusjes zijn enorm ter wille en meanderen mee. Zelfs als ze niet in de buurt is, spreken zij over Hannah.

Bij ons gaat het veranderingsproces iets lastiger. Bovendien hebben we heel goed nagedacht over Flo. Ze is vernoemd naar wijlen haar oma, Florence. Roepnaam Flo. Nu is Hannah heus een mooie naam en versmelt hij heerlijk met Van der Horst, haar achternaam, maar toch. Als dagen weken worden, begin ik me toch een beetje zorgen te maken. Vooral omdat ze zo boos wordt als iemand haar bij haar eigen naam noemt. Hoe moet dat straks bij de huisarts? Op het gemeentehuis? Bij de douane? Mensen zullen haar bij haar echte naam noemen. Moet ik die allemaal stiekem souffleren? Kan een kind echt van naam veranderen?

Ik denk aan de familie Bolderheij die bij ons in het dorp woonde. De moeder hip en een beetje anders. Dat haar dochter Jacoba heette, verbaasde mij. Van deze kleurrijke moeder had ik iets creatievers verwacht. Dat bleek te kloppen want Jacoba was geboren als Kokkie. Maar Kokkie vond Kokkie niets. Dus toen ze verhuisden van Rotterdam naar Zeeland, greep ze haar kans. Op de eerste schooldag in een nieuwe klas stak ze haar rechterhand kordaat uit, sprak de inmiddels memorabele woorden: “Mijn naam is Jacoba Bolderheij” en keek haar moeder aan met ogen die zeiden: zo is het en zo zal het zijn.

Ook op school wilde Flo Hannah genoemd worden. Haar juf wilde niet klakkeloos meebewegen en zei: “Zal ik jou vandaag Hannah noemen?”

Dat was goed. Ik voelde een opening. Een opening die leidde tot een eureka-idee. De Sinterklaas-kaart. Dat we die niet eerder hadden getrokken. Of ik even met haar mocht praten. Ze knikte. Praten is leuk. Straks komt Sinterklaas. En Sinterklaas weet niet dat Flo nu Hannah heet. Dus al die cadeautjes, die gaan naar een Flo. Niet naar Hannah.

Even was ze stil. “Ik zal nooit meer Hannah heten.”

Ik ademde uit. Ik had mijn echte meisje terug.