Hoe erg is dat, samen oud worden?
Na de lente en de zomer belandt Margreet met haar vrienden in de herfst van haar leven. Hoe erg is dat?!
Ouder worden… Het is een thema dat steeds vaker in gesprekken met vriendinnen aan de orde komt. Zo zat ik deze week op een vroege ochtend met een cappuccino tussen de handen geklemd ineens vol weemoed de puberfoto’s van een vriendin te bekijken. ‘Kijk nou toch eens, dat strakke lijf’, sprak ze verontwaardigd. ‘Waarom wist ik destijds niet hoe waanzinnig mooi ik was? Waarom heeft me niemand me dat toen ooit gezegd?’ Ik zie een foto van een in het zwembad springende schoonheid, naakt, met prachtige strakke borsten, een platte buik, een jaloersmakende levenslust uitstralend.
In m’n eigen fotoalbum zitten soortgelijke plaatjes uit een tijd waarin er van alles aan me mankeerde: te stevige kuiten, te kleine borsten, een jongensachtig hoofd…
‘Als ik die foto’s nu zie, zou ik niets liever dan in een tijdreis mijn vroegere ik vertellen hoe mooi ik was’
M’n vriendin en ik beklagen ons over het feit dat we nu weliswaar veel zelfverzekerder zijn dan destijds, maar in de loop der jaren ook een evenredig aantal extra kilo’s, rimpels en andere ongemakken hebben ‘verzameld’. De wetenschap dat we over dertig jaar met dezelfde jaloezie naar foto’s van nu zullen kijken, helpt daarbij niet echt.
We mopperen en mijmeren nog wat door over deze levensfase. ‘Wel fijn dat het drama van de jeugd heeft plaatsgemaakt voor relativering’, zegt m’n vriendin. En ik zeg: ‘ik houd eigenlijk best van de herfst.’ Het is zelfs sinds een paar jaren m’n favoriete seizoen, vooral als de nazomer zich uitstrekt tot begin oktober en een onverwacht drankje op het terras een cadeautje is. De herfst, dat is het seizoen waarin we oogsten wat we zaaiden. Het seizoen waarin geen dag hetzelfde is omdat de wereld door alle bonte kleuren ons telkens weer zal verrassen. Niks mis met de herfst.
Als de cappuccino op is en we afscheid nemen, kijken m’n vriendin en ik samen in de spiegel. Even kruisen onze kritische puberblikken elkaar, dan brengt een brede glimlach de relativering.
Door: Margreet Botter
Margreet Botter woont met man en zoon in het midden van Nederland. Ze is al een leven lang bezig zichzelf en de wereld een beetje beter te begrijpen en deelt de lessen die ze opdoet graag met anderen. Al was het, zo zegt ze zelf, alleen om soms te toetsen of ze niet helemaal gek is…
