Hoe eerlijk moet je nou eigenlijk zijn in het leven?
Mijn dochter vind dat ik “gelogen” heb als ik heb gezegd dat er Nutella was en de pot zo goed als leeg blijkt.
Ik probeer haar uit te leggen dat als je een niet geheel correcte versie van de werkelijkheid hebt gegeven, onbedoeld ook nog eens een keer, dat niet gelijk staat aan bewust iemand op het verkeerde been willen brengen.
Als mensen iets op me aan te merken hebben, ben ik zelf meer van het achter de rug-principe. Sinds internet een soort Middeleeuws marktplein is waarop je ongevraagd bekogeld kan worden met rotte eieren en overrijpe tomaten, denk ik vaak; spui je mening, maar liever niet tegen mij persoonlijk. Tenzij het dierbare vrienden, familie of collega’s betreft en het opbouwende en functionele kritiek is. Je kunt het nooit iedereen naar de zin maken, dat lukt zelfs Maxima niet.
Laatst floepte een vriendin van mijn dochters er iets uit dat haar moeder over mij had gezegd. Niets ernstigs, maar echt leuk om te horen was het ook niet. De moeder van het meisje is best een vriendin van me dus wat te doen? Haar speels confronteren met de uitspraak van haar dochter? Die het waarschijnlijk helemaal verkeerd had opgevat (ze is zeven) en waarom we later samen heel hard zouden lachen? Of moest ik gewoon onze vriendschap bepalen op wat ik binnenkrijg en dit spreekwoordelijk ’klein maken en weg gooien’?
Ik besloot voor het laatste te kiezen. Mijn vriendin had namelijk gekozen voor het achter-de-rug-principe over iets dat te futiel en klein was om tegen mij zelf te zeggen. Enig verbeterpuntje misschien is dat als je het achter-de-rug-principe bezigt, je er wel voor moet zorgen dat je door mede achter-de-rug-ommers bent omringd en niet door de floep uit-garde. Want onthou; alleen kinderen en zij in beschonken toestand spreken de waarheid.
Ik wens je een knusse dag,
May
Door: May-Britt Mobach
