Hoe doe je dat, naar je beste vriend gaan om voor eeuwig afscheid te nemen?
Hij is vermoeid, je beste vriend. Dodelijk vermoeid. Je houdt hem vast. Twee knokige schouders – in elke hand één.
Hoe doe je dat, naar je beste vriend gaan om voor eeuwig afscheid te nemen? Wat heb je hem nog te zeggen als je weet dat dit de laatste keer is? Huil je je eigen tranen van verdriet om het hierna voor altijd moeten missen? Geloof je dat aardse pijnen voor hem ophouden zo meteen, als hij er niet meer is? Dat het leven ophoudt bij de dood en dat er dan niets meer is? Je weet het plotseling niet meer als je hem ziet zitten in zijn veel te grote broek. Je weet niet meer of hem ooit hebt gevraagd wat hij denkt over het hierna en of hij bang is voor het moment dat het doek voor hem valt. Het enige wat je ziet is zijn veel te grote broek. De armen en de benen die altijd glommen en straalden van de spierkracht en de levenslust en nu niet meer. Je zoekt naar zijn ogen die veel dieper dan anders verzonken liggen in hun kassen. Ze hebben hun glans verloren – net als je beste vriend.
‘Ouwe reus!’ hoor je jezelf zeggen.
En dan gaat de bel en komen je andere twee beste vrienden binnen om je af te lossen in je ongemak. Dubbele schrik, dubbel verdriet. De kamer is ermee gevuld en hoewel het zweet je uitbreekt is je hart koud. Na een biertje uit de fles lukt het jullie om weg te gaan van het naderende einde – terug naar jullie vriendschap met zoveel bijzondere herinneringen dat het onmogelijk blijkt om de mooiste eruit te pikken. Samen lachen jullie de pijn weg. Want de mooie jaren samen, die zijn van jullie en die neemt niemand jullie meer af. Alleen hij wordt van jullie weggenomen. Je beste vriend die zegt dat hij voelt dat het einde nadert en dat hij de natuur zijn gang zal laten gaan. Jullie proeven dat het niet meer lang zal duren. Dat de dag met rasse schreden nadert dat het onomkeerbaar is.
‘Ouwe reus!’ hoor je jezelf weer zeggen als de tijd van gaan gekomen is.
Hij is vermoeid, je beste vriend. Dodelijk vermoeid. Je houdt hem vast. Twee knokige schouders – in elke hand één. Je geeft hem een zoen op zijn wang. Dan draai je je om. Snel! Omdat je je eigen tranen om het hierna voor altijd moeten missen niet meer bedwingen kunt. Gedrieën staan jullie even later op de stoep. Drie mannen met tranen om hun beste vriend die ze nooit meer in zijn ogen kunnen kijken. De volgende dag stuurt hij nog wel een appje naar jullie vrienden-appgroep. Om te bedanken voor jullie vriendschap en voor jullie afscheid. Daarna wordt het stil. Voor eeuwig en altijd.
Door: Brigitte Bormans
Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.
