‘We zijn bang dat het op een dag zodanig escaleert dat hij haar wat aandoet. Of zij zichzelf.’
‘Ik heb met haar te doen, zou haar graag willen helpen, maar ik trek het niet meer. Haar verhalen maken me boos. Boos op haar onvermogen om voor zichzelf op te komen en boos om hoe haar man met haar omgaat. Twee jaar geleden ging ze eindelijk bij hem weg. Haar man is niet oké. ‘Niet oké’ als in ‘psychisch niet in orde’. Een narcist met psychopathische trekjes. Haar hele huwelijksleven lang was ze thuisgebleven voor de kinderen – omdat hij dat zo wilde – en had ze in zijn bedrijf meegewerkt – wat hem ook al zo goed uitkwam. Een eigen inkomen had ze niet en omdat hij de scheiding saboteerde was er nog geen alimentatie vastgesteld. Met de hulp van haar moeder huurde ze een vakantiehuisje in een park. Daar zou ze tot rust kunnen komen en haar leven weer kunnen oppakken. Wij, haar vrienden en vriendinnen, steunde haar waar we konden. We gunden haar zo graag een ander leven.
Corona strooide roet in het eten, want een baan vinden zat er niet echt in. We moedigden haar aan om vol te houden, door te pakken. Tegelijkertijd liet haar man haar geen moment met rust. Huilend dreigde hij zichzelf wat aan te doen als ze niet terug naar huis zou komen, want zij was de wereld voor hem. Hij had nagedacht en zou zijn leven beteren, dat beloofde hij haar. Voor de vorm hield ze nog even stand voordat ze toch overstag ging. Terug naar het huis en het leven waar ze zich zoveel jaar diepongelukkig had gevoeld. Eenmaal thuis duurde het nog geen week voordat hij verviel in zijn oude patroon van haar continu onder druk zetten en klein houden.
Hij is een snurker, maar op de logeerkamer slapen mag ze niet, ze hoort naast hem. Als ze samen zijn en zij wordt gebeld mag ze niet opnemen – zij moet er voor hem zijn. Hij bepaalt wie ze mag zien, wat ze moet koken, wat ze aantrekt en of ze naar de kapper gaat. Hij bepaalt alles. En zij laat hem begaan. Nog meer dan voordat ze wegging zoekt ze de schuld bij zichzelf. Ze maakt zichzelf wijs dat ze moet veranderen voor hem. Ik, wij allemaal, snappen dat ze moegestreden is, aan het einde van haar Latijn. Maar we trekken het niet om aan te moeten zien hoe ze steeds verder afglijdt. En we zijn bang dat het op een dag zodanig escaleert dat hij haar wat aandoet. Of zij zichzelf. En dat wij er dan bij hebben staan kijken zonder ook maar iets te kunnen doen.’
Hildegards naam is vanwege privacy gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.
