Franska.nl

‘Hij vertrok doodleuk naar het buitenland en liet mij achter in de ellende’

Na het faillissement van hun winkel vertrok de man van Sabine naar het buitenland en liet haar met hun twee dochters achter in een financiële ramp

‘Als ik door de stad loop kan ik er nog steeds niet naar kijken. Naar de plek waar Jaap, mijn ex, en ik jarenlang een goedlopende kledingzaak hadden. We waren een begrip hier in de stad en als ik de naam van onze zaak noemde dan kende iedereen onze winkel. Jaap en ik hadden de zaak samen opgebouwd en uitgebreid en de winkel liep heel goed waardoor we konden verhuizen naar een prachtig vrijstaand huis aan de rand van het bos. Weliswaar met een forse hypotheek, maar het was een heerlijke plek waar onze meiden konden opgroeien en waar we na een dag hard werken weer konden opladen.

 

 

Maar alles werd anders toen we een paar jaar geleden door de coronamaatregelen de winkel een lange periode moesten sluiten. We hadden net de nieuwe collecties binnengekregen, die stonden in ons magazijn te wachten om uitgepakt te worden. Wekenlang gingen we iedere dag naar de zaak in de hoop dat we snel weer open mochten en om ervoor te zorgen dat de winkel er dan piekfijn uit zou zien. Jammer genoeg kwam dat moment net toen de zomeruitverkoop startte, maar we hadden genoeg reserves om dat op te vangen. We verkochten weliswaar veel minder dan de jaren ervoor maar we hadden voldoende geld om er de nieuwe wintercollecties mee te betalen. Maar toen de winkel weer wekenlang dicht moest raakten we in de financiële problemen. Bij de leveranciers stond het water ook aan de lippen en zij eisten hun geld op, bovendien wilde de bank ook dat we de betalingen op onze torenhoge hypotheek door zouden laten gaan. We kregen wel wat overheidssteun, maar dat was bij lange na niet genoeg om al onze kosten te dekken en daarom teerden we in op ons spaargeld tot er niets meer van over was.

 

 

Door alle stress om de zaak zijn Jaap en ik elkaar kwijtgeraakt. We maakten zoveel ruzie dat het ons op een gegeven moment beter leek om niet langer samen onder een dak te wonen. Ik had mijn handen vol aan het verdriet van de meisjes dat hun vader en ik uit elkaar gingen en aan het faillissement van de winkel dat onvermijdelijk bleek en ik wist nauwelijks hoe ik overeind moest blijven. Maar Jaap ging tot mijn stomme verbazing op vakantie naar Spanje waar hij een tijdje bij een vriend zou gaan logeren. En net toen ik dacht dat ik de bodem had geraakt kreeg ik een telefoontje van hem.

 

 

Het leek wel of ik een totaal andere man aan de andere kant van de lijn hoorde, maar het was toch echt Jaap, de man met wie ik zo lang samen was, de vader van mijn dochters, mijn zakenpartner, die ik eigenlijk heel hard nodig had om het einde van onze ooit zo succesvolle zaak en de verkoop van ons huis netjes af te handelen. Aarzelend zei hij dat hij niet zo goed wist waar hij moest beginnen, maar het kwam erop neer dat hij in Spanje zou blijven. Hij had rust nodig en die kon hij niet in Nederland vinden, waar er te veel gaande was waar hij niets meer aan kon veranderen. Of ik het aan de meisjes wilde vertellen, want dat kon hij niet opbrengen. Verbijsterd hoorde ik hem aan en voelde de grond onder mijn voeten vandaan trekken. Hij kon het niet aan en liet mij achter op de puinhoop van wat ooit ons leven was? Met verdrietige kinderen die niet begrijpen waarom hun vader is vertrokken, die hun vertrouwde huis uit moeten omdat hun ouders dat niet meer kunnen betalen omdat de schuldeisers in hun nek hijgen. Hoe kon hij.

 

 

Inmiddels zijn we een jaar verder waarin zoveel is gebeurd. De meisjes en ik wonen nu tijdelijk op een vakantiepark, maar er is nog lang geen zicht op een nieuwe woning. Ik zit financieel finaal aan de grond en ben hard aan het solliciteren naar een nieuwe baan. Maar na al die jaren als ondernemer heb ik nooit de ervaring die ze vragen. Gelukkig springen mijn ouders af en toe bij zodat ik een beetje lucht heb.

 

 

Van Jaap horen we nauwelijks iets. Hij zit nog steeds in Spanje waar hij een baantje heeft gevonden in een bar. Zo af en toe belt hij de meiden, maar die willen hem dan eigenlijk uit solidariteit naar mij niet spreken en ook dat doet mij verdriet. Soms word ik wakker en heb dan heel even het gelukzalige gevoel dat ik in mijn oude leven zit. Maar dan dendert de rauwe realiteit keihard binnen en dat is iedere keer weer verschrikkelijk omdat ik weet dat Jaap doodleuk in de Spaanse zon zit en mij in deze ellende achterliet.’