Hij heeft ze tegen mij opgezet
Ooit zagen we het helemaal voor ons: huis, man, kinderen. Een leuke baan. Geen overdreven wensen, maar het was een zonnig plaatje. Toen kwam het echte leven…
Sanderijn (51): ‘Echt, het is zó griezelig wat hij doet en ik heb geen idee hoe hij het voor elkaar krijgt. Wanhopig word ik er van, het lijkt wel alsof hij zijn diploma sekteleider gehaald heeft. Mijn leven is veranderd in een mijnenveld. Telkens als de rust even hersteld lijkt, trap ik weer op een mijn en ontploft mijn hart. Er zijn dagen dat ik alleen nog maar kan huilen.
Vier kinderen kregen we, twee jongens en twee meisjes, de oudste is 21, de jongste 12, ik heb altijd graag een groot gezin gewild, ook al had ik snel door dat hij geen betrokken vader was, veel te veel met zichzelf bezig. Het leek soms wel alsof hij helemaal geen vadergevoelens had. Maar ik dacht: dan maak ik er samen met de kinderen wel een gezellig gezin van. Dat lukte me prima, alles liep op rolletjes, we hadden meer dan genoeg geld en ik liet hem maar gewoon zijn gang gaan. Nee, liefde voelde ik niet echt meer voor hem, achteraf gezien gebruikte ik hem misschien wel om mijn ideaalplaatje voor elkaar te krijgen. Ruzie maakten we niet, hij kwam en ging en dat was dat. Dus toen hij meedeelde dat hij vertrok, omdat hij een vrouw had gevonden die hem wèl passie liet voelen, raakte ik niet overstuur. Ik dacht: we gaan de scheiding regelen en door met onze levens.
Nou, dat was niet bepaald wat hij in gedachten had, dat werd heel snel duidelijk. Om te beginnen liet hij weten dat hij nooit meer met me wilde te praten, echt nooit meer. Er kwam een haat vrij die me verbijsterde, alsof ik een soort doortrapte heks was die hem het leven zuur had gemaakt. Vervolgens deed hij moeilijk over elke cent, je kunt het niet bedenken of het werd een issue, tot en met de oude racefiets van mijn vader. Om helemaal van hem af te zijn ben ik fulltime gaan werken. Als fysiotherapeut kon ik al snel lid van een maatschap worden. Eigenlijk chefte ik het allemaal fluitend, thuis, werk, met de kinderen. Geen man, maar dat kon me even niks schelen.
Ze lijkt wel gehersenspoeld, maar ik heb geen idee wat hij ze wijsmaakt
‘Die vrouw’ noemde hij me tegenover de kinderen, dat doe je toch niet! Eén keer per maand wilde hij ze wel hebben, van zaterdagmiddag tot zondagmiddag, maar vaak ging dat dan toch niet door. Kon ik weer dealen met die kindjes die zich soms afvroegen of hij wel van ze hield. Nooit maar dan ook helemaal nooit had ik dus verwacht wat hij zou gaan doen…
Het begon met Janneke, de oudste, die ging toen ze een jaar of veertien was, ineens vaker naar hem toe. Dat begreep ik nog wel, want hij was inmiddels aan een tweede leg begonnen en ze houdt enorm van baby’s. Toch had ik nooit verwacht dat ze bij hem zou gaan wonen. Dat was een schok die ik nog steeds voel. Zeker toen ze me kort daarna een brief stuurde waarin ze schreef dat ze me even niet wilde zien. Hoezo? Wat was er aan de hand? Daar heeft ze me nooit een helder antwoord op kunnen geven, alles wat ze zei leek rechtstreeks uit de mond van haar vader te komen. Mijn lieve, verstandige meisje was, en is, totaal onbereikbaar, ze lijkt wel gehersenspoeld, maar ik heb geen idee wat hij ze wijsmaakt. Janneke schijnt nu in Leiden te studeren, maar ik weet niet wat of waar ze woont. Ze heeft laten weten dat ze geen behoefte meer heeft aan contact met me. Ik heb van alles geprobeerd, via de rechter, mediation, maar als pubers iets niet willen, willen ze niet, daar schiet niemand iets mee op en ik wil wat ze me dan ook verwijt niet nog erger maken.
Zo verdrietig, maar hier bleef het niet bij. Twee jaar later vertrok haar broertje Mees ook. En er gebeurde precies hetzelfde. Net als met Willemijn, die is sinds een jaar ook weg. Het is een nachtmerrie. Sjors van twaalf en ik wonen nu nog maar samen. Hij begrijpt er niks van. Af en toe gaat hij nog wel een weekend naar zijn vader, ik wil hem het contact met z’n zussen en broer niet ontnemen, maar ik kruip dan het liefst onder de dekens met een paar slaappillen. Zó bang ben ik voor de dag dat hij thuiskomt en zegt: ‘Mam, ik moet je iets vertellen…’
Wil jij het verhaal over jouw echte leven ook (anoniem) met ons delen? Mail dan naar content@franska.nl.
