Hier is al veel over te doen geweest
En toch wil ik ook nog even.
Ik koester overigens geen enkele illusie dat ‘het volk uit Harskamp’ dit stukje gaat lezen. Mochten ze immers al überhaupt iets zinnigs gelezen of gekeken hebben de laatste pakweg twee, drie weken, dan zouden ze niet de straat op zijn gegaan om te protesteren tegen de opvang van Afghanen in hun gemeente of autobanden in de fik hebben gestoken. En al zeker niet met tenenkrommende leuzen als ‘eigen volk eerst’, ‘white power’ en – de allerergste en meest stuitende – ‘Auschwitz open for blacks’.
Als ze een beetje op de hoogte waren geweest, dan zouden ze echt wel begrepen hebben dat het voor de Afghanen die hier komen geen snoepreisje is maar een zaak van leven en dood. Dat ze hun land, waar ze een baan en een huis hadden en een leven dat ertoe doet, met een zwaar gemoed en pijn in het hart verlaten omdat geen enkel weldenkend mens ervoor kiest om alles achter zich te laten voor een kazerne in Harskamp waar je, nog voordat je je koffertje hebt uitgepakt, ook nog eens wordt verwenst.
Als ze zich een beetje hadden laten informeren de laatste tijd, dan zouden ze in plaats van amok te gaan lopen maken, met een trommeltje eigengebakken lekkernijen van hun moeders naar de kazerne zijn gehuppeld om deze mensen welkom te heten en kennis te laten maken met de immer zo gastvrije cultuur van hun eigen volk. En eerlijk? Met niet minder dan drie kerken op zo’n 3.500 inwoners had ik dat ook wel verwacht. Want is er een kerk, een god, die naastenliefde afwijst?
Hun burgemeester heeft zich verontschuldigd voor hun dwaze leuzen en dat is wel het minste. Misschien is het een idee dat de voorgangers van de drie Harskampse kerken in hun preken van komende zondag zijn voorbeeld volgen. En eens hun licht laten schijnen over Auschwitz. Al was het maar om inzichtelijk te maken wat de impact is van dergelijke uitspraken.
Ik koester in ieder geval geen enkele illusie dat ‘het volk uit Harskamp’ dit stukje gaat lezen. Het zou al mooi meegenomen zijn als iemand die dit leest eens met een van die tieners gaat praten. Wie weet zijn ze nog te redden.
Door: Brigitte Bormans
Brigitte werkte jarenlang als culinair journalist en schreef twee kookboeken. In 2004 werd ze directeur/eigenaar van Erfgoed Logies. Maar zonder schrijven kan ze niet. Gelukkig zag Franska wel iets in haar columns, kwam van het een het ander en mag er nu ook over andere zaken worden geschreven.
