‘Dat zijn medewerkers Kortjakje voor hem gingen zingen deed voor mij de deur dicht.’
‘Na een keer niezen of het geringste kuchje had hij ‘het te pakken’ en ook als er in de verste verte niemand met griepklachten te bekennen was, had mijn man ‘ergens een griepje opgelopen’. Zo vaak niet lekker, beetje hangerig, heel erg moe of misselijk ‘dus waarschijnlijk iets verkeerds gegeten’ dat ik hem al heel lang niet meer serieus nam. Of hij ooit naar de dokter ging met zijn eeuwige kwaaltjes? Helemaal nooit. Ik denk dat het hem om niets anders dan aandacht te doen was en dat hij daarbij zo aardslui is dat hij elke smoes die hij kon bedenken om lekker thuis te blijven, met beide handen aangreep.
Hoeveel ziektedagen hij in een jaar had? Niet bij te houden! Zo veel dat het mij verbaasde dat zijn mede-partners – hij was notabene partner op een accountantskantoor – nog geen stappen hadden ondernomen om hem te lozen. Ik weet het niet zeker, maar vermoed dat ze zowat elke crisis zonder hem hebben moeten oplossen en dat zij stuk voor stuk een veelvoud van zijn declarabele uren draaiden. Ik vroeg weleens of ze nooit commentaar op hem hadden, maar dan keek hij me beledigd aan, want hoe konden zij nou commentaar leveren als hij gewoon echt ziek was? Nu deed ik toch wel een beetje alsof hij zich altijd liep aan te stellen, vond hij.
Toen het kantoor vijftien jaar bestond werd dat met een groot personeelsfeest gevierd en daarbij waren ook de partners uitgenodigd. Na het diner werden er sketches voorgedragen voor de partners – deze feesten zijn immers dé kans om de baas eens lekker op de hak te nemen. Een van de partners kreeg een sneer omdat hij wel heel erg van mooie vrouwen hield, en of zijn eigen vrouw dat wel wist. Een andere partner dat hij nogal slecht kon luisteren en of een gehoorapparaat misschien uitkomst kon bieden. En toen was mijn man aan de beurt en gingen alle medewerkers alleen maar staan om samen ‘Kortjakje’ voor hem te zingen, Kortjakje die altijd ziek is behalve op zondag. Ik wist niet waar ik kijken moest van schaamte. Mijn man lachte alles weg en ging na afloop een biertje halen alsof er helemaal niets aan de hand was.
Zijn belabberde arbeidsethos stond voor mij voor veel meer dan alleen maar makkelijk thuisblijven. Het stond voor geen verantwoordelijkheid willen nemen en geen respect tonen, en dat gold niet alleen voor zijn werk maar ook voor thuis. Ik kan me niet herinneren wanneer hij eens níet zijn snor drukte als er iets aan de hand was of iets moest gebeuren. Zelfs bij zoiets simpels als het gras maaien had hij altijd wel een uitvlucht. Die feestavond op zijn werk was blijkbaar het laatste zetje voor me. Na die avond heb ik afstand genomen en ben ik me gaan voorbereiden op een leven zonder hem. Toen ik de scheiding aanvroeg snapte hij maar niet waarom. ‘Omdat ik het respect voor je totaal verloren ben’, zei ik. Waarna ik me afvroeg of ik dat ooit heb gehad.’
Marie’s naam is vanwege privacy gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.
Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.
