Franska.nl

Het voelt nu alsof ik mijn beste vriendin verraden heb

Toen haar beste vriendin ongeneeslijk ziek was, beloofde Ankie haar iets wat ze niet waar kon maken.

 

Voor de zoveelste keer vandaag grijpt mijn hand naar de doos tissues. Ik voel de tranen langs mijn neus naar beneden glijden als ik naar de lege plek onder de open trap in de woonkamer kijk. Dan dwalen mijn ogen naar de tafelpoten en ik zie de krassen. De uitgebleekte plekken op mijn parket en onder de bank zie ik nog een afgekloven slipper. Met pijn in mijn hart pak ik hem op en gooi hem in de vuilnisbak. Ik voel me zo verschrikkelijk leeg en verdrietig. Want vandaag heb ik Pien, de hond van mijn overleden vriendin Sacha, naar het asiel gebracht.

 

Ik hoor het mezelf nog zeggen toen ze me radeloos aankeek. Zo ziek als ze was, probeerde ze nog van alles te regelen. Haar oude autootje stond op Marktplaats, haar huurhuisje zouden haar twee broers na haar overlijden leeghalen. Maar wie zou er voor Pien zorgen? Haar hond die ze drie jaar geleden uit Spanje had gered? Een onstuimige vuilnisbak met een ongebreidelde energie. Pien, die haar zoveel liefde gaf toen haar vriend haar verliet, toen duidelijk werd dat zij hem echt geen kinderen zou geven. Zijn wens om vader te worden zat zo diep dat hij haar ervoor verliet. Ontroostbaar was ze toen ze nog geen jaar later hoorde dat er alsnog een kindje voor hem en zijn piepjonge verloofde in het verschiet lag. Sacha moest iets met haar moedergevoelens en haar onrust en zo stond ze op een dag in het dierenasiel voor het hok van Pien.

 

Toen Pien haar aankeek was ze al verkocht, zei ze. Alsof ze in mijn ziel keek, Ankie, zei Sacha enthousiast toen ik bij haar op de koffie kwam om met haar nieuwe huisgenoot kennis te maken. Voor me stond een enorme grijze hond met haar tong uit haar bek te hijgen. Voor haar lag een groot stuk touw en iedere keer als ik me maar een beetje bewoog, begon ze te blaffen. ‘Het is de bedoeling dat je het touw gooit,’ zei Sacha. ‘Ze wil spelen.’ Braaf deed ik wat er van me verwacht werd, maar eerlijk gezegd was ik meteen een beetje bang voor Pien. Ze was nogal dominant naar mij, maar Sacha wuifde dat meteen weg. Welnee, je moet gewoon een beetje consequent zijn.

 

Overal waar Sacha was, was Pien. Gelukkig werkte Sacha thuis zodat ze tussendoor tijd had om Pien uit te laten en in de weekenden waren ze vaak op het strand te vinden. Ik ging vaak met haar mee en op een middag vertelde ze me in tranen dat er een knobbel in haar borst zat. Helaas was het foute boel en ben ik voor alle doktersbezoeken met haar mee geweest. Zelfs bij het slechtnieuwsgesprek zat ik naast haar. De woorden van de arts dat hij niets meer voor haar kon doen sneden door mijn ziel, maar het enige dat zij kon uitbrengen was: ‘Wie moet er nou voor Pien zorgen?’ Ik voelde het bloed in mijn oren suizen en zei geschrokken dat de hond bij mij kon komen wonen, dat mijn man en ik wel voor haar zouden zorgen.

 

Ik zocht naar een manier om die stress bij Sacha weg te houden, maar daar had ik beter over na moeten denken. In haar laatste weken gaf ze me instructies hoe ik met haar hond om moest gaan en zei ze talloze keren dat ze dankbaar was dat Pien bij mij een gouden mand zou vinden en ik durfde gewoonweg niet te zeggen dat ik dat eigenlijk liever niet wilde.

 

En toen was het moment daar. Ik werd gebeld door een van haar broers dat het zover was. Ze was zachtjes weggegleden, met Pien op haar bed en haar grote warme zachte kop in haar handen. De mannen moesten nu heel veel gaan regelen en wilden weten wanneer ik Pien en haar spullen zou komen halen. Natuurlijk had ik er met mijn man over gesproken en hij begreep heus wel dat ik de toezegging had gedaan om de hond in huis te nemen, maar erg enthousiast was hij er niet over. Voortaan moesten we dus met Pien rekening houden, waren we verplicht om de rekening van de dierenarts te betalen en wie draaide er op voor de zorg voor de hond als wij op vakantie wilden. Drie weken in een pension kost een vermogen. Had ik daar ook aan gedacht? Ik wuifde zijn bezwaren direct weg en zag alleen maar het gezicht van mijn lieve vriendin voor me toen ik zei dat ik voor Pien zou zorgen.

 

Maar al snel kwam ik erachter dat ik een grote fout had gemaakt om het dier in huis te nemen. Alsof Pien doorhad dat ze alleen met mij thuis was, luisterde ze niet. Daagde ze me uit door heel veel en hard te blaffen en weigerde ze terug te komen als ik haar riep tijdens het uitlaten. En als ik niet met haar wilde spelen, dan spuugde ze op het parket. Ze kon ook helemaal niet zo lang alleen thuis zijn als Sacha me had verteld. De buren kwamen al vrij snel klagen dat ze haar de hele middag hadden horen janken. En toen mijn man en ik na een avondje bioscoop weer thuiskwamen, had ze aan de tafelpoten zitten kluiven. Het zorgde voor veel spanning tussen mijn man en mij want ik wilde het niet opgeven. Ik had het nu eenmaal aan Sacha beloofd om voor Pien te zorgen. Een belofte die ik toch niet kon breken?

 

Maar toen Pien voor de zoveelste keer uit verveling iets stuk had gebeten, was voor mijn man de maat vol. ‘Zij eruit, of ik vertrek,’ zei hij woest. Toen kon ik niet anders dan aan mezelf toegeven dat het gewoon niet ging. Dat ik niet voor Pien kon zorgen. Dat ik dus de belofte aan mijn lieve vriendin niet na kon komen.

 

Huilend zette ik de bench in de auto. Kwispelend ging Pien op de achterbank zitten, met haar tong uit haar bek keek ze me aan. Alsof ze wilde vragen of we lekker naar het strand zouden gaan zoals we zo vaak met Sacha hadden gedaan. Maar in plaats daarvan reed ik naar het asiel en liet ik haar achter in net zo’n hok als waaruit Sacha haar drie jaar geleden min of meer had bevrijd.

 

Keer op keer zeg ik tegen mezelf dat ik het geprobeerd heb. Dat ik naar eer en geweten heb gehandeld, maar het ging gewoon niet. Ik weet dat dit het beste is voor Pien, maar de gedachte dat ik mijn allerliefste vriendin nu verraden heb, blijft me maar achtervolgen.