Franska.nl

 

‘Ik loop naar de logeerkamer op zolder. Terwijl ik de ramen openzet en het bed opmaak spookt mijn telefoontje met Bastiaan door mijn hoofd. Hij belde me een uur geleden met de vraag of hij mocht komen logeren. Dat vond ik op zich niet zo gek. Ik ben dol op Bastiaan en vind het altijd heel gezellig als hij bij ons is.

 

Bastiaan is de oudste zoon van mijn zus. Hij was een ongelukje. Mijn zus was pas achttien toen ze zwanger werd van haar vriend. Ze besloten om het kind te houden en ervoor te gaan. Ze trouwden met alles erop en eraan, maar het echte leven met de verantwoordelijkheid voor een kind was te zwaar voor hun relatie en toen Bastiaan drie jaar oud was gingen ze als vrienden uit elkaar.

 

De zorg voor Bastiaan stond voorop, dus de ene week woonde Bastiaan bij zijn vader en de andere week bij mij zus. Na verloop van tijd vonden mijn zus en haar ex allebei een nieuwe partner en kwamen er aan beide kanten nog meer kinderen. Zo hadden ze allebei een nieuw gezin waar Bastiaan tussen heen en weer pendelde.

 

Als hij zin had logeerde hij ook bij mij. Ik heb bewust geen kinderen, ben vaak op reis voor mijn werk en zoek helemaal geen gezinsleven. Maar dat neemt niet weg dat ik graag voor Bastiaan zorg. Als hij hier is geniet ik van zijn verhalen, koken we samen en hebben we mooie gesprekken over zijn toekomstplannen.

 

De afgelopen tijd zie ik dat Bastiaan ergens mee worstelt. De laatste keer dat hij hier was vroeg hij of hij wat langer mocht blijven. Normaal gesproken gaat hij na het weekend of naar zijn vader of naar mijn zus. Maar dit keer bleef hij liever bij mij. Wijselijk vroeg ik maar niet verder. Jongens van zijn leeftijd zijn nu eenmaal niet van die praters.

 

Maar toen we ’s avonds samen in de keuken stonden barstte hij los. Dat hij zich nooit echt ergens thuis voelde. Zijn vader had inmiddels een nieuw gezin met twee jonge kinderen en zijn moeder ook. Zijn halfbroertjes en -zusjes hadden altijd hun vader en moeder om zich heen maar voor Bastiaan voelde het alsof hij het met de kruimels moest doen.

 

De tijd die zijn ouders nog over hadden, naast hun andere jonge kinderen, was voor hem. Maar nooit meer als het gezin dat ze in de eerste jaren van zijn leven waren. Bastiaan was te jong om zich dat gezin nog echt te kunnen herinneren, maar nu hij het bij zijn vader aan de ene kant en bij zijn moeder aan de andere kant ziet, merkt hij pas wat hij eigenlijk mist. En dat geeft hem het eenzame gevoel dat hij niet echt ergens bij hoort.

 

Ik hoorde hoe zijn stem oversloeg en hoe hij vocht tegen zijn tranen maar ik wist niet zo goed wat ik moest zeggen. Ergens snap ik Bastiaan wel, maar de situatie zal voor Bastiaan nooit veranderen. Die is hoe die is.

 

En dan nu dat telefoontje van een uur geleden. Hij had enorme ruzie met zijn ouders gehad en had voorlopig geen zin om naar ze toe te gaan. Of hij bij mij mocht blijven. Natuurlijk heb ik gezegd dat hij mocht komen, maar dan wel onder de voorwaarde dat hij toch met zijn ouders het gesprek aan zou moeten gaan. Want dat ik opeens voor een jongen van vijftien moet gaan zorgen, dat zie ik eerlijk gezegd niet zo zitten. Maar mijn neefje aan zijn lot overlaten, kan ik ook niet…’

 

 

‘Misschien heb je dit artikel al eerder gelezen op Franska.nl. Omdat we blijven groeien willen we deze mooie verhalen ook graag delen met onze nieuwe lezeressen.’

 

Janneke’s naam is vanwege privacy gefingeerd. Haar echte naam is bekend bij de redactie.

 

Moet jou ook iets van het hart en wil je dat (anoniem) met ons delen? Stuur dan een mail naar info@franska.nl onder vermelding van ‘Dit moet ik even kwijt’.