Franska.nl

Het meest schokkende corona­­­crisis­verhaal tot nu toe?

 

Niets bracht mij zo van mijn stuk als het verhaal van de Oekraïense draagmoeders. 

 

Ik zag beelden van Italiaanse ziekenhuizen waar de dokters moesten kiezen welke coronapatiënten mochten blijven leven en welke niet behandeld konden worden. Die beelden grepen me aan. Ik zag heel veel beelden van de eenzame bewoners van onze verpleeghuizen en al die beelden raakten me enorm. Ik las over meer slachtoffers van huiselijk geweld nu kinderen niet naar school mochten en ook door die verhalen was ik geschokt. Sinds de crisis ons trof waren er heel veel beelden en verhalen die hard bij me binnenkwamen. Maar er is geen enkel verhaal waardoor ik zo van de leg raakte als het verhaal van de Oekraïense draagmoeders.

 

Ik zag het beeld al zappend voorbijschieten en dacht dat ik in een slechte film was beland – letterlijk. En toen hoorde ik de commentaarstem en besefte ik dat dit geen film was. Dit was echt. Een zaal ter grootte van een fors uitgevallen gymzaal of sporthal met rijen dik niets dan babyledikantjes. Allemaal dezelfde bakjes in een witmetalen frame. Kleine matrasjes met daarop baby’tjes, de meesten van de schouders tot de voetjes met de armpjes langs het lijfje ingebakerd – sommigen zeggen dat het in doeken wikkelen van een baby een gezonde heupontwikkeling bevordert, anderen zeggen dat het kindje zich makkelijker kan overgeven aan de slaap door het te beperken in zijn bewegingen, maar ik heb het nooit een fijn gezicht gevonden.

 

In Oekraïne zijn zo’n vijftig (!) bedrijven actief die op commerciële basis draagmoeders aanbieden voor vrouwen die zelf geen kinderen ter wereld kunnen brengen. De klanten zijn bijna altijd ouders uit China, de VS, Mexico en Europa en de draagmoeders verdienen zo’n 15.000 euro per kind. Negen maanden dragen en baren, trauma’s even niet meegerekend, voor 15.000 euro. Vanwege de lockdown in Oekraïne kunnen de baby’s die inmiddels door deze draagmoeders ter wereld zijn gebracht niet door hun wensouders worden opgehaald omdat die het land niet inkomen. Zo’n honderd baby’tjes zouden nu op hun nieuwe ouders liggen te wachten, maar als er niet snel iets gebeurt zouden dat er binnenkort zomaar eens enige duizenden kunnen zijn. 

 

Veel kindjes huilden. Sommige kindjes waren uit hun bakje gehaald en werden door een verzorgster gewiegd. Ik probeerde mezelf wijs te maken dat ze dit heus niet alleen maar deden omdat er camera’s bij waren, maar het lukte me niet om dat vervelende, knagende gevoel weg te krijgen. De Oekraïense regering zou aan een oplossing werken. Maar intussen liggen die kindjes daar maar hun lot af te wachten, en als er al iemand zou zijn om hun handjes vast te houden, kunnen ze die niet eens in de lucht steken.