Het leven van een mantelzorger gaat niet over rozen
Sinds een tijdje ben ik mantelzorger en word ik soms gierend gek. Niet van mijn ouders, maar van de afkortingen, potjes en wachtlijsten.
Zo weet je van niks en zo ben je opeens mantelzorger van je vader of je moeder, of allebei. In mijn geval is dat iedere week een dagje naar Brabant en dan maken we er heus wel een feestje van met gevulde koeken en gezelligheid. Maar ik moet ook kijken naar het organiseren van extra hulptroepen omdat ik vanuit Haarlem op die andere dagen van de week vrij weinig kan doen.
En zo belandde ik in een woud van afkortingen, potjes en wachtlijsten. De mensen die ik aan de telefoon krijg zijn gelukkig allemaal even aardig en proberen mij in Jip en Janneke-taal uit te leggen hoe de regel nou in elkaar zit, want eerlijk gezegd begrijp ik er soms helemaal niks van.
Want zit je in het potje van de WMO (wet maatschappelijke ondersteuning) dan kan iets wel, maar ga je over naar het potje van de WLZ (wet langdurige zorg) dan kan het weer niet, of andersom. Zo staan ze bijvoorbeeld al tien weken op de wachtlijst bij een aanbieder voor huishoudelijke hulp. Maar omdat mijn moeder op termijn naar de WLZ moet overstappen, moet ik weer op zoek naar een andere organisatie die de poetshulp kan leveren, met daarbij een wachttijd van minimaal vijf maanden.
Tussendoor op zoek gaan naar een betrouwbare particuliere hulp is eigenlijk niet te doen, want ook die zijn helaas bijna niet te vinden.
En dan heb ik het nog niet eens gehad over al die intakegesprekken die hieraan voorafgaan, de pgb’s (persoonsgebonden budget) en de zorgkantoren. Gelukkig kan ik dit op mijn vrije dag voor paps en mams uitzoeken en regelen, maar ik vraag me zo vaak af hoe al die andere mensen dat doen. Je hebt er zowat een dagtaak aan. Iedereen is even vriendelijk en behulpzaam, maar soms wil ik wel even zachtjes in een hoekje gaan zitten snikken of juist keihard gillen. Het idee om voor anderen te zorgen is natuurlijk heel erg mooi, maar je hebt gewoon hulp nodig om iemand te kunnen helpen omdat het zo ingewikkeld in elkaar zit. Het leven van een mantelzorger gaat niet over rozen, maar wel over regeltjes.
Door: Irene Smit
Irene is redacteur bij Franska.nl. Met haar man, twee pubers en een teckel woont ze in Haarlem. Ze zou graag willen zingen als Ella Fitzgerald en koken als Nigella Lawson. Tot het zover is, blijft ze lekker schrijven over allerlei zaken die haar verbazen.
