Het leven na je break-up: mijn leven staat stil
Ik heb iets raars. Iets wat ik echt totaal niet chique van mezelf vind.
Ik wil graag gered worden. Niet per se in de zin van de prins op het witte paard, maar eerder dat iemand zorgt dat ik me geen zorgen hoef te maken.
Als ik gewoon mijn leven leef, kijk ik echt niet smachtend uit het raam of er iemand voorbijkomt om mijn shit op te lossen. Dan ben ik gewoon aan het leven, mijn deadlines aan het halen en dan bedenk ik wat voor leuke dingen ik aankomend weekend wil doen.
Maar omdat mijn relatie uit is, staat mijn leven stil
Ineens moet ik me bezighouden met vragen als ‘waar ga ik straks wonen’ en ‘kan ik mezelf eigenlijk wel onderhouden’. Een blik op mijn bankrekening vertelt me dat dit serieuze vragen zijn. Om dan vervolgens gefrustreerd te denken: pfff mijn ex heeft het makkelijk met zijn inkomen, die kiest gewoon waar hij wil wonen en klaar.
En daar is de gedachte, die ik alleen uitspreek tegen de cavia’s: hij moet maar zorgen dat ik straks ergens fijn kan wonen. Ik verdien weliswaar minder geld dan hij, maar ik hield hier thuis de boel draaiende, zorgde voor het eten, schone kleding en een keurig aangeharkte tuin. Kortom: hij moet mij redden, tot iemand anders het stokje overneemt.
Toen ik mijn ex vroeg of hij me op weg wilde helpen, zei hij niks
Want nee, we hebben geen samenlevingscontract en zijn ook niet getrouwd. Het is zijn belang versus het mijne. En aangezien het leven bizar duur is geworden, staat hij niet te springen om mij op weg te helpen in mijn nieuwe leven. Ik snap het en tegelijkertijd ben ik boos. Zo boos dat ik bij het boodschappen doen allemaal praktische zaken als spatels, schoonmaakdoekjes en nieuwe theedoeken in mijn karretje mik. Lekker van onze gezamenlijke rekening die we nog hebben! Want hállo, ik heb dat straks allemaal nodig.
Maar op weg naar huis voel ik me leeg. Met deze levenshouding bevestig ik continu mijn angst dat ik zelf mijn boontjes niet kan doppen. Wil ik die vrouw zijn? Wil ik blijven hangen in me wanhopig vastklampen aan iemand anders die de eindjes voor me aan elkaar knoopt? Het antwoord is nee.
Het is tijd om op mijn eigen benen te gaan staan
Voor jou is dit misschien heel logisch: natúúrlijk zorg je voor jezelf. Ik heb alleen nooit het vertrouwen in mezelf gehad dat ik dat kán. Maar vertrouwen hebben is niet je oude patronen blijven herhalen en dan hopen dat het linksom of rechtsom goedkomt. Vertrouwen is eerst zélf een stap zetten en ja eh… dan vertrouwen dus dat het gaat lukken.
Eenmaal thuis pak ik het supermarktbonnetje. Met het bonnetje in de ene hand en een rekenmachine in de andere hand reken ik uit dat ik €34,33 heb uitgegeven aan spullen voor mezelf. Resoluut pak ik mijn telefoon maak €34,33 over naar de gezamenlijke rekening. Mijn boontjes doppen, dat kan ik zelf wel.
