‘Het leven is kut’
Jeroen van Merwijk is overleden. Het zat eraan te komen, ruim een jaar geleden maakte hij bekend kanker te hebben, en bijna een jaar lang heeft hij naar zijn afscheid toegeleefd.
Via sociale media hield hij vrienden en volgers op de hoogte, van goede en van slechte tijden, hoe zijn laatste boek vorderde, dat hij af en toe best fit genoeg was om nog te schilderen, en dat hij ‘het mooiste cadeau van zijn leven’ kreeg toen hij verrast werd door collega-kunstenaars die hun versies van Jeroens liedjes op cd hadden gezet.
Hij was cabaretier, schilder, liedjesschrijver, ras-Utrechter, taalvirtuoos, programmamaker, kunstenaar en nog zoveel meer. Niet geïnteresseerd in materiële zaken, maar wel gelukkig in zijn huis in Frankrijk dat hij, zoals hij zelf zei, ‘toch maar mooi bij elkaar gezongen had’.
Hij was te intelligent en te eigengereid voor de grote massa, geen pleaser, niet mediageil en zelfs een beetje mensenschuw. ‘Op weg naar een ontevreden klant’, stond er op zijn toerauto, waarmee hij in zijn theatertijd ‘met gepaste tegenzin’ naar zalen en zaaltjes in alle uithoeken van Nederland reisde, om vervolgens de draak te steken met diezelfde uithoeken en het in die uithoeken wonende publiek dat naar zijn shows kwam. Na afloop in de foyer van het theater (of vaker: de kantine van het lokale buurthuis) was hij in zijn element, als hij boeken en cd’s signeerde voor de mensen die naar hem waren komen luisteren.
Veel te vroeg is hij overleden, 65 jaar oud was hij pas. Gelukkig heeft hij ons veel moois nagelaten. Een van mijn favoriete nummers, tijdloos, maar misschien extra toepasselijk na een jaar waarin de wereld streed tegen corona en Jeroen vocht tegen kanker, is ‘Eén oorlog tegelijk’.
En ik zal nooit vergeten hoe hij met een grote grijns kon zingen: ‘… en is het een keer niet kut dan is het klooooote.’
Door: Madeleen Kooi-Driessen
