Bellende loodgieter

 

Ik hoorde van de redactie dat veel mensen wilden weten hoe het is afgelopen met de loodgieter die hier laatst aan het werk was. Die man wiens telefoon steeds hardop riep wie er met hem wilde praten.

 

 

Nou, die leeft nog hoor! Hij heeft zijn werk netjes afgemaakt, en ik zie nu nergens meer water lopen. Ik ben dus tevreden.

 

En de factuur heb ik ook al binnen! En die heb ik al betaald ook. Ja, ik ben een stuk sneller dan hij was, dat wel!

 

Terwijl ik al helemaal bedacht had hoe ik hem duidelijk ging maken dat ik de door hem berekende uren, waarin hij met Jan en Alleman zat te bellen, écht niet ging betalen. Dat ik niet van plan was om op te draaien voor de tijd die hij moest steken in het redden van zijn relatie met Sacha en met Bénédicte, terwijl hij hier op de grond naast mijn werkkamer zat te tetteren. Wie deze dames ook mochten zijn, ik vond het ongelooflijk irritant dat zij hem nodig hadden terwijl ik dat ook deed, maar dat ik daarvoor zou moeten betalen ging ik niet accepteren! Zo!  

 

En dat er ook bouwbedrijven en collega’s waren die hem blijkbaar op stel en sprong telefonisch nodig hadden, vond ik ook niet mijn pakkie-an. Misschien belden zij óók wel in verband met veel te hoge facturen, bedacht ik toen ik zat te wachten tot ik eindelijk weer eens ongestoord aan het werk zou kunnen. Of misschien vond de loodgieter zelf ook wel dat hij van iemand een veel te hoge factuur had gekregen. Kon toch allemaal? Misschien had hij bouwbedrijf De Groot wel gebeld om te klagen, en belden die hem nu eindelijk even terug? Het was allemaal mogelijk, vond ik. Want ja… niet elke loodgieter kan zelf ook dakdekken natuurlijk. En ook niet elke loodgieter betaalt zelf graag veel te veel. 

 

Ja, je verzint echt van alles als je zit te wachten, te wachten en te wachten. Als je elke keer dat zo’n pratende telefoon gaat een diepe zucht slaakt en je oren spitst om daarna de naam die geroepen wordt te kunnen opschrijven, dan kruipt de tijd echt voorbij. Zeker als je daarnaast ook nog de sfeer van elk gesprek denkt te moeten vangen, om als bewijs van je gewiekstheid te kunnen inzetten wanneer de eindfactuur echt belachelijk blijkt te zijn.

 

Maar dat was dus helemaal niet nodig! De loodgieter heeft hier bijna vijf uur op de koude vloer gezeten, maar hij heeft maar twee en een half uur gerekend. Het viel dus alles mee, en ik had mijn tijd beter kunnen besteden aan mijn eigen werk, dan met het afluisteren en invullen van iemand anders’ privéleven. Met het bedenken van de betekenis achter het woord ‘liefje’ dat tijdens meerdere gesprekken, met meerdere dames, steeds weer werd gebezigd. En ook met een gezicht en verhalen bedenken bij degene die hij had opgeslagen onder de naam Joris Driepinter. Misschien heette de man wel zo. Kan toch?

 

Maar ja, dat bedenk ik dan weer achteraf. Als het dus helemaal niet nuttig bleek om scherp te blijven en ik weer veel te veel tijd verspilde met iets wat niet mijn werk was, terwijl mijn eigen deadlines zich hier opstapelden.

 

Ik heb trouwens nog wel even gekeken of het ook mogelijk was om mijn man op te slaan onder de naam George Clooney, en mijn telefoon dan te laten roepen dat Clooney belt wanneer mijn lief dat doet. Maar dat kon mijn mobieltje niet. En bovendien: mijn man zit hier beneden te werken en ik werk boven. Als hij me nodig heeft, loopt hij tijdens deze intelligente lockdown gewoon even de trap op. Dus als mijn telefoon al zou roepen dat George Clooney mij belt, dan ben ik de enige die dat hoort.

 

Hoe intelligent wil je het eigenlijk hebben? Ik kan voortaan dus maar beter gewoon doorwerken. Stuk slimmer!

 

Door: Tineke

Tineke is schrijfster van de boeken “Toch?” en “Stof Genoeg” en ze blogt ook zo nu en dan. Ze woont op het platteland met één (leuke) man, twee (lieve) kinderen, drie (onbespeelde) muziekinstrumenten, vier (wisselende) mantelzorgprojecten, een (bijna) vijfde boek, haar zesde (luie) kat, en (dus) ongeveer zeven muizen.

Afbeelding van Tineke