Franska.nl

Het is tijd voor verdieping

Het eerste jaar is bijna voorbij.

 

 

Het eerste jaar van hier op het eiland wonen zit er bijna op. Jeetje wat is het snel gegaan. Ik had mezelf een jaar gegeven om te kijken of dit het leven is dat bij me past. Hopende dat ik duidelijke antwoorden zou vinden.

 

Het was grappig om te ervaren wat mijn keuze om te verhuizen opriep bij mensen. Als psycholoog wist ik dat natuurlijk al wel, maar toch interessant om aan den lijve te ondervinden hoe mensen mijn keuze op zichzelf projecteren. En dan dus ook een reactie geven die feitelijk niet over mij gaat. En reacties heb ik gekregen. Veel. Heel veel.

 

Variërend van: ‘Ik begrijp er niets van dat je alles wat je hebt opgebouwd achter je laat.’ tot ‘Je realiseert je toch wel dat dit een vlucht is en dat je gewoon jezelf meeneemt, hè?’ Naar: ‘Oh wat zalig dat je dat doet, ik zou ook zo graag (een tijdje) naar het buitenland gaan’ en (vanmorgen nog): ‘Met jouw stappen inspireer je mij tot waardevolle reflecties over mijn eigen pad.’

 

Alle reacties raken me en zetten me aan het denken. Soms wilde ik dat het me niet raakte. Dat ik gewoon ongenaakbaar mijn eigen pad zou kunnen gaan, maar zo zit ik niet in elkaar. Ik ben een raakbaar persoon. De fijne opmerkingen doen me uiteraard goed, en van de lastige heb ik last. Zeker op dagen dat de heldere, duidelijke antwoorden waarop ik hoopte niet zo snel komen. Dat het nieuwe droomleven zich niet zo eenvoudig ontvouwt.

 

In die gevallen houd ik me vast aan mijn rotsvaste geloof dat het allemaal goedkomt. Dat gras niet harder groeit door eraan te trekken. Dat het goed is zoals het is en dat het leven een kant op beweegt die precies goed is. Dat ik de lessen krijg die ik nog te leren heb, zodat ik mijn blokkades kan opheffen voordat mijn toekomstige dromen uitkomen. Ik blijf mijn energie steken en mijn aandacht richten op wat er al wel is: iedere dag in de bergen lopen. 85% van de tijd zon. Iedere dag aandacht voor mijn lichamelijke en geestelijke welzijn door zwemmen in zee, hardlopen, wandelen, yoga en mediteren.

 

Dus het eerste jaar is bijna voorbij. De laatste tijd was ik vaak in Nederland en het voelt overduidelijk voor mij dat daar op dit moment niet de plek is waar ik wil zijn. Dus ik heb de keuze gemaakt er nog een jaar aan vast te plakken hier. Deze fase van mijn leven te gebruiken om alles te doen waar ik al van kleins af aan naar verlangd heb. In het volste vertrouwen dat ik nog niet iedereen heb ontmoet die van mij gaat houden. En vice versa.

 

Daar waar de vraag het eerste jaar centraal stond om te kijken of hier wonen me beviel, is deze met een volmondig ‘ja’ beantwoord. Het komende jaar is dus gericht op het verdiepen van mijn vriendschappen.

 

Ik weet nog dat ik vorig jaar hier kwam en me afvroeg hoe je dat ook alweer doet, nieuwe vriendschappen sluiten. Nu heb ik een vervolgvraag: hoe maak je diepe vriendschappen? Ik ken nu best al heel wat mensen hier. Nu is het tijd om echt te wortelen.