Franska.nl

Het is tegenwoordig policy in de zorg om mensen zo lang mogelijk door te laten lopen

Ook als lopen een probleem is? Ook dan!

 

Op zaterdag 2 maart was ik de hele dag met mijn zusje in Maastricht. Lunchen, lopen, winkeltje in, verder lopen, winkeltje uit, doorlopen, kaarsje branden in de Onze Lieve Vrouwebasiliek, lopen, borreltje drinken, lopen… In de trein terug speelde mijn linkerknie op – een oude skiblessure die zich tot de spreekwoordelijke achillespees heeft ontwikkeld. Maar ja, ik had ook zo veel gelopen.

 

Op Amsterdam Amstel stap ik uit en neem ik de trap naar beneden naar de centrale hal. Halverwege de trap knakt mijn knie. Ik kan nog net voorkomen dat ik naar beneden stuiter en kan meteen niet meer op mijn linkerbeen steunen.

 

Met een knie die ongeveer twee keer zo dik is als normaal breng ik de rest van het weekend zittend en met mijn been omhoog door. Op maandag bel ik de huisarts. Die raadt me aan om eerst maar eens een week rust te nemen en dan eventueel nog eens terug te bellen. Na twee weken bel ik de huisarts weer. Ik loop wel weer, maar vraag me niet hoe en die zwelling is weliswaar minder maar wel nog evident. Vier dagen later mag ik langskomen. Er zit iets los in die knie, weet de dokter me te vertellen. Kan de meniscus zijn, kunnen kniebanden zijn, kan ook artrose zijn. Maar heel zwaar tilt hij er niet aan. ‘Als het nou over twee maanden nog steeds niet over is, kijken we wel verder.’ Van doorverwijzen is in ieder geval geen sprake.

 

Van mijn buurvrouw die acupuncturist en fysiotherapeut is hoor ik dat het tegenwoordig policy is in de zorg om mensen zo lang mogelijk door te laten lopen – letterlijk in mijn geval – en dat er zo min mogelijk wordt doorverwezen. Dus zit er niets anders op dan door te lopen. Ook als mijn rug pijn gaat doen, ook als mijn enkel niet meer lekker voelt. Totdat ook mijn linker hiel opspeelt en ik nog maar eens de moed verzamel om de huisartsenpraktijk te mailen met het dringende verzoek om nu eindelijk wel een verwijsbrief uit te vaardigen.

 

Eerst op het spreekuur komen zodat hij mijn knie kan zien, luidt de instructie. ‘Want blind doorverwijzen doen we niet.’ Dat hij mijn knie wel heeft gezien telt niet meer omdat dat inmiddels te lang geleden is. Als ik wil kan ik al twee dagen later terecht en dat mag een wonder heten, dus ik grijp mijn kans. Onderzoek wijst uit dat er iets loszit in mijn knie. Kan de meniscus zijn, kunnen kniebanden zijn, kan ook artrose zijn. Misschien kan de orthopeed er iets mee? Die benader ik meteen diezelfde dag. Over tweeënhalve maand kan ik terecht. Tegen die tijd is het nog net geen half jaar geleden, dat ik met mijn zusje in Maastricht was.