Het is officieel, Geertrude woont nu op Curaçao
Het meisje achter het loket bij Kranshi, het ‘gemeentehuis’ van Curaçao, trok haar neus en haar lippen op, terwijl ze onze papieren controleerde. Ik schrok ervan. Wat was er nu weer mis?
In gedachten liep ik alles wat we bij ons hadden nog eens na. In mijn map zaten gewaarmerkte kopieën van onze geboorteaktes en trouwakte, het bewijs dat we ons hadden uitgeschreven in Nederland, onze paspoorten met een stempel die aangaf dat we een verblijfsvergunning hadden en de brief waarin stond dat we recht hadden op die stempel. Helemaal volgens de regels.
Bovendien brachten iets mee, waarvan we hoopten dat het een Bewijs van Adres was. We hadden namelijk de dag ervoor van een andere dame te horen gekregen dat ze ons niet kon inschrijven op het adres dat we noemden. Dat bestond volgens haar niet. Wij vonden dat gek, want onze huisbaas woont er al bijna dertig jaar.
Bovendien wonen er nog meer mensen in de andere appartementen op het terrein. Maar nee, het ging niet en het mocht niet. We moesten naar Ruimtelijke Ordening en Planning in een ander deel van de stad om een ‘Bewijs van Adres’ aan te vragen.
Dat konden we een dag later ophalen. We kregen een geheimzinnige dichte envelop met iets hards erin en er werd met de hand een kwitantie geschreven waarop stond vermeld dat we twaalf gulden vijftig betaald hadden voor het bewijs dat we niet op kavel D10, maar op nummer 20 woonden. Stempel erop, handtekening erbij. De kwitantie ging samen met de geheimzinnige envelop in een andere envelop.
Toen ik dit zo inleverde bij het meisje dat we nu bij Kranshi troffen, keek ze ons verbaasd aan. ‘Wat is dit?’
Wij legden het uit. Ze maakte het pakketje open en gaf ons een bordje met 20 erop terug. ‘Dat moeten jullie ophangen bij je huis.’
Het bleek dat het fronsende neusje en de opgetrokken lippen een bewijs van uiterste concentratie en waarschijnlijk een te zwakke bril waren. De geboorteakte van echtgenoot was handgeschreven, die van mij was heel modern (ik ben tenslotte twee jaar jonger) getypt, maar wel op een machine met een versleten lint. Allebei waren ze lastig te lezen.
Maar het kwam allemaal goed. De kwitantie voor het naambordje was blijkbaar bewijs genoeg.
We zijn ingeschreven en wonen nu officieel op Curaçao. Op nummer 20.
Door: Geertrude Verweij
Geertrude schrijft feelgoodromans. Daarnaast is ze redacteur, tekstschrijver, boekhouder, moeder, echtgenote, in het bezit van veel te veel hobby's en bezig haar lege nest in Nederland te verruilen voor een droomhuis op Curaçao. Over dat laatste (maar af en toe ook over de rest) schrijft ze wekelijks voor Franska.
