‘Het is allemaal mijn schuld, maar ik kon er niets aan doen’
Toen de buren vroegen of Juul een weekendje op hun hondje wilde passen leek haar dat heel gezellig. Maar het ging verschrikkelijk mis…
‘Als ik de boodschappentassen uit mijn auto haal loopt mijn buurvrouw Gerda naar buiten. Ik steek mijn hand op om naar haar te zwaaien, maar ze kijkt me alleen maar even strak aan. Dan loopt ze zonder te groeten weer naar binnen. Ik hoor de voordeur hard dichtslaan en krimp ineen.
Bij de voordeur hangt een bordje ‘Hier waak ik’. Er staat een plaatje op van een vrolijke Jack Russel. Het beestje lijkt op Pippa, het hondje van de buren. Maar Pippa is er niet meer en dat is mijn schuld.
We wonen sinds een jaar naast Gerda en Mario. Lieve mensen die altijd voor iedereen in de buurt klaarstaan. Mijn kinderen halen graag bij Gerda een snoepje en spelen dan altijd even met Pippa, hun Jack Russel van elf. Af en toe mogen mijn kinderen het hondje uitlaten en dan vechten ze er bijna om wie als eerste de lijn vast mag houden. Dus toen Hetty laatst vroeg of wij een weekendje op Pippa wilden passen, was dat een groot feest voor mijn kinderen. Het beestje werd verschrikkelijk verwend en de hele dag liepen de kinderen trots met Pippa door de buurt.
Ik vind honden best leuk maar eerlijk gezegd vind ik het heel vies om de drolletjes op te moeten rapen. Dus toen Pippa voor de laatste keer die dag naar buiten moest, liet ik haar in het donker bij het park in de buurt loslopen zodat ze nog even een beetje kon rennen en tussen de bosjes haar behoefte kon doen. Dan hoef ik het niet op te ruimen want dan heeft niemand er last van, dacht ik nog. Na een paar minuten vond ik het welletjes en riep ik haar naam, maar ze kwam maar niet terug. Geïrriteerd liep ik in de richting waar ik haar voor het laatst hoorde blaffen, maar omdat het pikkedonker was zag ik niks. Hoe hard ik ook haar naam riep of floot, ze kwam niet terug. Daarom pakte ik mijn telefoon, maar ook in het licht van het scherm was ze nergens te bekennen. Zenuwachtig belde ik mijn man dat hij met een plakje worst naar me toe moest komen. Misschien dat ze wel op de geur van wat lekkers af wilde komen. Maar ook toen bleef het angstaanjagend stil. Aan een voorbijganger die met zijn aangelijnde hond langsliep vroeg ik of hij Pippa soms had gezien of gehoord. Maar ook hij had haar niet gezien.
Inmiddels was ik behoorlijk in paniek. Waar was dat beest gebleven? Het kon toch niet zo zijn dat ie zomaar opeens was verdwenen? Mijn man en ik zochten nog een tijdje verder, maar toen gaven we het op. Het was inmiddels ver naar twaalven en we hoopten dat ze naar het huis van de buren was gelopen. Maar ook daar was ze niet. Uiteindelijk heb ik de hele nacht beneden op de bank gezeten in de hoop dat ik haar misschien hoorde blaffen. Zodra het licht was heb ik de kinderen wakker genaakt en zijn we weer gaan zoeken. Vol afgrijzen hoorde ik mijn jongste zoontje zeggen: ‘Laten we maar naar huis gaan mama, Pippa is toch al dood.’
Het voelde inmiddels alsof ik in een nachtmerrie was beland, want ik was tenslotte verantwoordelijk voor haar verdwijning. Ik had haar toch los laten lopen in het donkere park. Waar kon ze nou toch zijn? De dierenambulance had geen melding gekregen dat er een Jack Russel was gevonden en ook de dierenartsen in de buurt konden me niet helpen. Uiteindelijk moest ik Gerda wel bellen dat Pippa was verdwenen. Ze was volledig in paniek en zei dat ze meteen naar huis zouden rijden. Ondertussen bleef ik zoeken, maar zonder resultaat.
Het is nu een week later en er is nog steeds geen spoor van Pippa. Gerda en Mario zijn ontroostbaar want het hondje was als een kind voor hen. Ze nemen het mij enorm kwalijk dat ik zo roekeloos met hun dierbaarste bezit ben omgegaan en willen niets meer met ons te maken hebben. De politie gaat ervanuit dat iemand Pippa heeft gestolen en niet van plan is het hondje aan de eigenaars terug te geven. Dat vind ik echt een verschrikkelijk idee, want het is mijn schuld dat ik haar in het donker los liet lopen. Maar ik kan er toch niets aan doen dat de hond niet meer terug is gekomen?’
