Franska.nl

‘Het ging er altijd venijnig aan toe bij mijn moeder’

‘Haar dood was wat mij betreft een lichtpuntje.’

 

‘Hoewel de zon zich in geen weken had laten zien, scheen hij die ochtend dat het kraakte. Mijn moeder was de nacht daarvoor overleden en dit weer paste perfect bij haar dood want haar dood was wat mij betreft een lichtpuntje. Ze had er niet naar geleefd om een leegte achter te laten. Niemand zou haar missen en – op haar hondjes na – waren weinigen gedurende haar leven aan haar gehecht of op haar gesteld geweest. Vanaf het moment dat ik geboren werd – zij was toen nog maar negentien en ‘zwanger gemaakt door een man die zich voordeed als een heer van stand maar in werkelijkheid een klootzak was’ – begon ze te drinken. Toen ik drie was heeft mijn grootmoeder me in huis genomen omdat ze het onverantwoord vond om me bij mijn moeder te laten. Ik ben bij mijn oma blijven wonen totdat ik het huis uit ging en dankzij haar zorg en haar grote hart ben ik opgegroeid tot een redelijk normaaldenkend en –functionerend mens.

 

Heel soms zag ik mijn moeder. Dat ging er meestal zo venijnig aan toe dat ik weer voor een tijdje genezen was. Ongeacht het tijdstip van de dag was ze meestal al zo ver heen dat er alleen nog maar vuiligheid uit haar mond kwam. Altijd in de aanval en eeuwig op de verwijtentoer dat ik de schuld van haar verdriet was omdat ze me nooit had willen hebben.

 

Ze heeft zelfs een keer tegen me gezegd dat ze me met het badwater had moeten weggooien.

 

Toen mijn oma me vertelde dat moeder ernstig ziek was had ik haar meer dan een jaar niet gezien. Mijn oma raadde me aan om toch nog maar een keer naar haar toe te gaan. Ze vond het belangrijk dat ik afscheid nam. In het ziekenhuis liep de verpleging met haar weg – ‘zo dapper en grappig uw moeder!’ Zodra ik met haar alleen was sloeg ze om als een blad aan de boom en was ze weer gewoon mijn moeder. Zelfs toen ze al aan de morfine en de dormicom was en ze haar ogen nog maar amper open kon houden, siste ze nog verwijten naar me.

 

Ik was daardoor toen zo van streek dat ik terug siste dat ik zou dansen op haar graf als ze dood was en dat ze de meest waardeloze moeder was die ik ooit had kunnen treffen. Mijn oma zei dat ze zich mijn opmerking wel kon voorstellen maar dat ze dacht dat ik die nooit hardop tegen mijn moeder zou uiten. Zo had ze me niet opgevoed, zei ze. En me verlagen tot mijn moeders niveau was ver beneden mijn stand. Daar heeft mijn oma gelijk in. Toen ik de zon weer achter de wolken vandaan zag piepen toen mijn moeder net haar laatste adem had uitgeblazen, liep ik naar buiten en bedacht ik dat er geen mooiere manier was om afscheid van haar te nemen. Want haar heengaan zou het licht weer in mijn leven brengen.’

 

 

‘Misschien heb je dit artikel al eerder gelezen op Franska.nl. Omdat we blijven groeien willen we deze mooie verhalen ook graag delen met onze nieuwe lezeressen.’

 

Er is veel over te vertellen, over moeders en dochters. Daarom hebben we er een reeks van gemaakt waarin elke week andere moeders en/of dochters aan het woord komen. Allemaal met relaties waar we ons aan kunnen spiegelen, in kunnen verdiepen, over kunnen verbazen, van kunnen genieten en van kunnen leren.

 

Heb jij een moeder-dochterverhaal dat je wilt delen? Dat kan ook anoniem. Als je mailt naar info@franska.nl onder vermelding van ‘moeders en dochters’ nemen wij contact met je op.