Het gedoe dat je erbij krijgt is wel gratis
Van de week kreeg ik een mailtje dat ik mijn OV-chipkaart moet vervangen. Waarom, dacht ik nog, dat ding is helemaal niet stuk. Om het mij lekker moeilijk te maken, zo blijkt.
Het heeft even geduurd eer ik aan de huidige OV-chipkaart gewend was. Want het gebeurde me nogal eens dat ik vergat om uit te checken als ik, nadat ik uit de trein was gestapt, niet eerst door een poortje moest lopen om het station te verlaten, maar mijn kaart tegen een paaltje moest houden om te laten weten dat ik niet meer in de trein zat. Wat een ergernis dat dan weer opleverde om de kosten van die gemiste check-uit terug te krijgen. Inloggen op de website waarvan ik natuurlijk weer mijn wachtwoord vergeten was. Stond mijn niet uitgecheckte ritje nog niet in het lijstje want dat duurt een paar dagen. Vergat ik vervolgens dat ik dat geld terug moest vragen. Echt, zo niet mijn ding dit.
Maar ik heb ‘m nu dus al 5 jaar en volgens de mensen van OV-chipkaart moet ik een nieuwe. Ik kan er straks zelfs niet eens meer mee reizen, staat er in de mail. Hoezo niet, denk ik dan. Er staat altijd ruim voldoende saldo op, ik lijk nog op die wazige foto van 5 jaar geleden en gisteren deed hij het nog. Maar de site is onverbiddelijk. Mijn persoonlijke kaart kan ik zelf online vernieuwen, voor € 7,50!
Verplicht een nieuwe kaart voor het bespottelijke bedrag van €7,50? Terwijl de productiekosten van dit kaartje volgens reizigersorganisatie Rover iets meer zijn dan een eurootje. Is dit soms een nieuw verdienmodel voor de OV-chipkaartorganisatie? Het gedoe dat ik er vervolgens bij krijg is zeker wel gratis? Op de website lees ik dat een nog geldig abonnement of reisproduct automatisch wordt overgezet op de nieuwe kaart, maar ik heb er helemaal geen abonnement of reisproduct op staan en wat er dus met mijn saldo gebeurt is me een raadsel.
Op dit soort momenten kan ik zo terugverlangen naar een simpel papieren treinkaartje van A naar B, of zo’n lekker lange blauwe strippenkaart waar ik wel tien keer mee heen en weer kon van mijn huis naar school. Naar een loket met een aardige mevrouw achter de balie die me vriendelijk uit kan leggen wat ik nu moet doen. Want ik heb nu vooral de neiging om even heel hard te gaan vloeken…
Door: Irene Smit
Irene is redacteur bij Franska.nl. Met haar man, twee pubers en een teckel woont ze in Haarlem. Ze zou graag willen zingen als Ella Fitzgerald en koken als Nigella Lawson. Tot het zover is, blijft ze lekker schrijven over allerlei zaken die haar verbazen.
