Het duurt maar een dagje
Regel 1: Kinderen neem je niet, die krijg je zomaar gratis en voor niets.
Het is natuurlijk de bedoeling dat je negen maanden lang in je roze bubbel zit en je kindje op een mooie dag probleemloos ter wereld komt. Maar als dan aan het einde van je zwangerschap je weeën beginnen, is het maar afwachten hoe de bevalling verloopt. Natuurlijk doet het wel een beetje zeer, maar dat ben je als het goed is allemaal weer vergeten als het verse baby’tje er eenmaal is en jij fris gewassen in een schone pyjama je kraambezoek over de vloer krijgt.
Uit onderzoek van Carina Hilders, gynaecoloog en directeur van het Reinier de Graafziekenhuis in Delft, blijkt dat acht op de tien vrouwen vond dat de thuisbevalling van hun eerste kind wel meeviel. Daarnaast was het grootste deel van de vrouwen die in het ziekenhuis zijn bevallen ook heel tevreden. En gelukkig maar, want door allerlei verhalen van vrouwen om je heen die al eens een kind op de wereld hebben gezet, schieten zwangere vrouwen soms zo in een kramp dat ze juist enorm tegen die bevalling opzien.
En daar wil ik het even met je over hebben. Horrorverhalen van weeën-stormen, hechtingen en andere onsmakelijke zaken worden je met het grootste gemak onder je neus gewreven, terwijl je zichtbaar zwanger op een feestje staat. Of je collega’s vertellen over hun eigen olifantsdracht, waarbij hun kinderen blijkbaar pas na 48 weken werden geboren. Mmm, ja tuurlijk… Waarom? Hebben deze moeders iets te bewijzen? Dat snap ik dus niet zo. Ze hebben het allemaal zelf al meegemaakt en het is toch zeker geen wedstrijd wie de meeste hechtingen heeft?
Ik heb de beste tip ever: Houd. Je. Mond! Bemoei je er niet mee. Ik vind dat de moedermaffia die zwangere vrouwen met rust moeten laten en vooral niet uit eigen werk moeten vertellen wat ze allemaal bij hun bevalling hebben meegemaakt. Die hekserij is zo niet interessant! Laat ze het lekker zelf uitvogelen en zo ontspannen mogelijk aan het avontuur beginnen door hun eigen keuze te maken waar en hoe ze dat willen doen: thuis, in het ziekenhuis, in bad, in bed, desnoods in een trapeze. En hoe dan ook, er is er nog nooit één blijven zitten!
Bron: 24 Baby
Door: Irene Smit
Irene is redacteur bij Franska.nl. Met haar man, twee pubers en een teckel woont ze in Haarlem. Ze zou graag willen zingen als Ella Fitzgerald en koken als Nigella Lawson. Tot het zover is, blijft ze lekker schrijven over allerlei zaken die haar verbazen.
