Het bad vol liefde
Ik zit bij de dokter. Eigenlijk moet ik twee woorden aan deze zin toevoegen: ‘weer’ en ‘eens’.
Ik zit weer eens bij de dokter. Trots, nou ja, een soort van trots, vertel ik wat ik tijdens de vakantie heb gedaan om mijn droefheid te bestrijden. De ademhalingen die ik heb geleerd tijdens de yoga-therapie heb ik toegepast. Ik las Option B van Sheryl Sandberg en schrijf nu elke dag op waar ik dankbaar voor ben. De dokter knikt rustig en observerend zoals ze dat altijd doet. Ik weet dat wat komen gaat een wijs woord is. ‘Je mag ook best eens opsommen waar je verdrietig over bent.’ En hups, daar verander ik weer in de grootverbruiker van haar tissue-box. Verdriet om ons meisje dat even geen levensrust heeft is alom aanwezig, maar de liefde, die toch ook. Een ode en een opsomming.
Vriendin D. die helemaal niet in de buurt woont maar die wel ineens met haar hoofd voor het raam verschijnt. Zomaar op een dinsdagochtend.
Die prachtige bos bloemen van Stage Entertainment omdat ik niet naar een event kon komen vanwege de situatie.
Vriendin K. die van haar dochter hoorde dat ik weer mijn tranen wegduwde terwijl ik haar een glas limonade inschonk en die ’s avonds even heerlijk tegen me aan in onze grote fauteuil kruipt.
Vriendin I. die een bos zonnebloemen heeft verstopt in het bankje naast de voordeur.
Vrienden M. en L. die los van elkaar spontaan aan de deur komen voor een knuffel.
Hun zoon J. die Flo meeneemt voor een ritje achterop zijn blitse elektrische bike.
Alle lieve Amayzine-meisjes die me uit de appgroep gooien met een ‘wij redden het wel even zonder jou’-bericht.
Dezelfde meisjes en alle andere Pilot Publishingcollega’s die een zeldzaam groot boeket van mijn lievelingsbloemist laten bezorgen. Ook nog eens in een vaas.
Trijntje die me liedjes stuurt die troosten.
Overbuurvrouw C. die altijd precies langsloopt als ik haar nodig heb, ‘och lieverd’ zegt om daarna mijn gezicht met twee handen vast te pakken en me te kussen.
Mijn moeder die “ineens” uit Italië voor mijn neus stond en komt logeren tot ik haar niet meer nodig heb.
Vriendin K. die nog precies weet welke afspraak ik wanneer heb en me dan ook nog een appje stuurt terwijl ze net een allesomvattende nieuwe baan heeft.
Onze allerliefste Stella die huilt als ik haar app dat het onvermijdelijke gebeurd is.
Ik ben het met de dokter eens dat je verdriet ook binnen moet laten komen. En met mensen als deze om me heen, durf ik die poort voorzichtig op een kier te zetten.
Door: May-Britt Mobach
