Franska.nl

Het allerbelangrijkste is (en blijft) warmte

 

Soms begrijp je elkaar even niet. En of dat dan komt omdat jij niet duidelijk genoeg praat, of omdat de ander het allemaal niet zo scherp meer opneemt, dat doet er eigenlijk niet toe.

Maar dat dit soms tot schrijnende, en ook weer hilarische toestanden kan leiden, is een feit.

 

Zo heb ik een “tante” die ik heel erg koester. Ze is eigenlijk niet eens mijn echte tante, maar ze kent mij wel goed en weet veel van vroeger. Ze erkende mij toen ik dat nodig had, en ze kan mij erg veel vertellen over de dingen waarnaar ik op zoek moest om mezelf beter te begrijpen. Dingen die niet altijd fijn waren, maar die wel benoemd moesten worden. Zaken waardoor ik nu beter begrijp waarom ik de dingen zie zoals ik ze zie, voel zoals ik ze voel, en doe zoals ik ze doe. En het is goed dat ik nu niet langer aan mezelf hoef te twijfelen.

 

Mijn “tante” fungeert dus een beetje als de surrogaatmoeder uit de testen van Harlow, waarin hij een aapje opsloot in een kooi met twee metalen ouderfiguren. De ene metalen ouder was omwikkeld met stof maar gaf geen melk. De andere was kaal gelaten, maar daar kwam wel melk uit. En de gedachte was toen dat eten de belangrijkste factor voor hechting zou zijn.

 

Maar nee hoor, het kleintje koos steevast voor de lege, met stof omwikkelde dummy om tegenaan te kruipen, waarmee werd aangetoond dat juist warmte en liefde de belangrijkste factor is voor gehechtheid. Knoop dat dus in je oren als je nog gaat beginnen aan kinderen! En ga op zoek naar een “tante” als je een kind bent van metalen ouders. 

 

Maar mijn tante wordt nu dus wat ouder en ze hoort, ziet, en begrijpt niet alles meer zo goed als ze dat vroeger deed. En dat levert zeer grappige gesprekken op wanneer ze in de krant iets leest over (bijvoorbeeld) een jacht op drift.

 

‘Wie jaagt er nou op drift?’ vraagt ze dan spottend. En dan denk je eerst nog dat ze een grapje maakt.

 

Maar bij de kop ‘Blind in coronatijd: best eenzaam’ leek ze ook al niet door te hebben dat het hier om Danny Blind ging. En toen vond ze slechtzienden in coronatijd dus ineens nóg zieliger dan ze ze voor de pandemie al vond.

 

En ik weet ook dat ze een hekel heeft aan rapmuziek. Maar toen ze ergens las over ‘capaciteit rapper invoeren’ dacht ze geen seconde aan testcapaciteiten die sneller ingevoerd moesten worden. Ze was alleen maar verheugd dat je bij rappers dus wat capaciteiten bleek te kunnen inbrengen, alsof het figuren waren die je kon aansluiten op de laptop en er een inzichtje of talentje aan kon toevoegen. Hahaha. ‘We kunnen eindelijk die rappers een beetje uploaden!’ riep ze enthousiast. En ik lag weer in een deuk, omdat ik dacht dat ze een grapje maakte.

 

Maar onlangs gooide ze weer wat dingen door elkaar, en toen kreeg ik toch door dat ze soms de dingen niet meer helemaal goed begrijpt. Dat ze helemaal geen grapjes maakt. Ze weet dat feestjes nu verboden zijn, en ze weet ook dat sommigen zich daar niet aan houden. Maar toen ik vertelde dat er bij haar in de straat een 21-jarige was opgepakt, riep ze uiterst serieus: ‘Wat?… Eenentwintig jarigen??… Zijn die allemaal op dezelfde dag geboren, en gingen ze nu allemaal tegelijk hun verjaardag vieren met veel te veel mensen?’ Schandalig, vond ze het!

 

Naast deze relatief onschuldige verwarringen vergeet ze ook steeds vaker te eten en te drinken en de deur op slot te doen. En daarom heb ik nu besloten om haar te gaan overladen met knuffels. Haar te overspoelen met warmte zoals ze dat bij mij heeft gedaan, voordat ze straks misschien tussen van die omhooggetrokken (metalen) stangen eindigt die haar zogenaamd moeten beschermen. Bed-stangen waar geen voedsel of warmte uitkomt, terwijl ze dat juist nu nodig heeft en verdient.

 

Je moet nooit wachten met het geven van liefde en warmte!