Help, ik word 294!
Kun jij het je voorstellen, dat we het eeuwige leven krijgen? (Het gaat gebeuren. En snel ook!)
‘Zeg, hoe oud is jouw betgrootoma eigenlijk?’ ‘Ze wordt volgende week 438.’ ‘Nou, dan ziet ze er nog goed uit voor haar leeftijd.’ Het is bijna niet voor te stellen, maar dit soort gesprekken kunnen waarheid worden!
Lazen we toch dat onze kinderen en kleinkinderen (nee, zelf zijn wij te oud, helaas…) vanaf 2050 het eeuwige leven kunnen krijgen. Hoe dan?, vraag je je af, en wie durft zoiets te beweren? Nou, het gaat hier om een gerenommeerde wetenschapper, meneer Ian Pearson, die onder meer lid is van de World Academy of Art and Science, niet de eerste de beste wetenschappelijke club. Om kort te gaan zegt hij dat we lichaamscellen steeds beter kunnen verjongen (‘dokter, wij bestellen graag vast het perzikhuidje van Doutzen’). Daarna kunnen we ook organen kunnen gaan printen (‘schat, print je even een nieuw hart?’), en uiteindelijk kunnen we ook robotdelen in ons lichaam installeren. Niet alleen een mechanische vinger of een bladerunner-been, maar uiteindelijk zelfs je geest! Hoe dat werkt? Stel, je gaat ‘dood’, dan wordt je herseninhoud ge-upload naar een computer, en die zet alles op zijn beurt in een robotlichaam. Rond 2050 kunnen alleen de allerrijksten kiezen voor zo’n eeuwig leven, maar tien jaar later – dat maken we als oude besjes misschien nog mee – is het ook voor ons weggelegd.
Wij kunnen ons daar nog weinig bij voorstellen, maar hé, wij zijn dan ook geen futuroloog. Maar er komen hierbij zoveel vragen op. Hoe moet dat dan met de overbevolking als alle overgrootoma’s en betovergrootopa’s (gezellig, dat wel) bij ons blijven? Is er dan wel eten en drinken genoeg voor alle mensen op aarde, of krijgen we ‘gewoon’ driemaal daags een voedingspil? En hoe moet het nou met die schoonmoeder waar je niet zo dol op was? Blijft zij dan ook? En, wat dóe je met al die tijd die je voortaan hebt? Wordt het begrip tijd dan overbodig?
Toch is het ook heerlijk om erover te fantaseren: want hoe fijn is het om je kinderen en kleinkinderen hun hele leven lang te kunnen volgen. En zelfs je achter-achter-achterkleinkinderen te kunnen knuffelen. Hoe mooi is het om oneindig te kunnen reizen (misschien wel een lang weekend in het Bilderberg-hotel op Saturnus?), eindeloos te kunnen dansen of muziek te luisteren, en vooral om samen te zijn met familie en vrienden zonder dat je op je horloge moet kijken omdat je straks moet werken… En last but not least, als tóch niemand meer dood kan, dan hebben oorlogen en terrorisme weinig zin meer. Toch? En hoe mooi is het als niemand zich meer druk hoeft te maken over z’n gezondheid?!
Stel je mag kiezen, wil jij dan het eeuwige leven?
Beatrijs Bonarius is tekstschrijver & eindredacteur. Een mediavreter, zoals ze zelf zegt. Met een vrolijke, scherpe blik – en dito toetsenbord – kijkt ze voor Franska naar de actualiteit.
Bron: Telegraaf
