Franska.nl

Bejaardenverhalen

Jan de Hoop schreef een tijd terug in een column dat hij nog altijd meegaat met zijn ex-buurvrouw als zij een nieuwe auto gaat kopen.

 

Niet omdat hij nou zoveel verstand van auto’s heeft, maar meer omdat zijn bekende gezicht dan zorgt voor wat extra korting. Het was een grappig verhaal, maar toch vroeg ik me stiekem af of het wel waar was. Of dat het toch eerder viel onder de bejaardenverhalen.

 

Wat een bejaardenverhaal is? Nou, dat is iets van iemand die natuurlijk vele malen ouder is dan ik, en die niet meer deelneemt aan het werkproces en daardoor denkt dat hij niets meer te melden heeft. En dan begint het aandikken en herhalen van herinneringen. Iets dat lang geleden gebeurd is, wordt dan uitvergroot, aangedikt, en steeds weer opnieuw verteld in een wachtkamer, verjaardagskring of feestzaal. Soms zelfs in het openbaar vervoer. En wat mij daarbij opvalt is dat het verhaal steeds mooier wordt. Ik zag dat bij mijn (schoon)vader gebeuren, en ook bij mijn opa’s, tantes, ooms, buren en leraren, zodra de derde helft van het leven werd bereikt. Dan begint het reflecteren, herbeleven en het in een ander licht plaatsen (plus herhalen!) van gebeurtenissen uit vervlogen tijden. En ik vind dat zo onaantrekkelijk, dat ik krampachtig probeer dat niet ook te gaan doen.

 

Sommige leeftijdsgenoten zie ik het namelijk nu al doen. Met bijvoorbeeld dat ene verhaal, dat we al honderd keer met de vriendengroep hebben beluisterd, maar dat toch nog zeker 98 keer herhaald moet worden op verjaardagen, tegen de ober in een restaurant, bij de vrijwilligerscentrale, tegen medepassagiers, of bij agenten uit een blaasfuik, en soms zelfs in de groepsapp. Fantasieloos, toch? Maak liever nieuwe verhalen, denk ik dan.

 

En daarom… O ja, en ik realiseer me nog iets: Ik vind de dag erbij zoeken (was het nou woensdag of donderdag?) en iets vertellen en het daarna nog eens uitleggen ook vaak wat bejaard overkomen. Zo. Dat is eruit! Of het herhalen van (een deel van) je verhaal om je publiek de tijd te geven het goed tot zich te laten doordringen: dat duidt toch een klein beetje op het vermoeden dat je luisteraars het niet in één keer zullen begrijpen, maar dat komt natuurlijk nooit omdat jij onduidelijk bent.

 

Maar goed… waar wilde ik ook alweer heen?

 

O ja! Ik wilde vertellen over ouderen waar ik vroeger dus een beetje allergisch voor was, maar waar ik nu dus gewoon bij hoor. Ik ben namelijk net drie dagen op pad geweest met een enorme groep pensionado’s, tijdens een cursus Pensioen in zicht. Ikzelf werk-gerelateerd natuurlijk, maar de anderen bijna allemaal omdat het zover was. En stiekem zag ik er behoorlijk tegenop om met al die oudjes drie dagen te gaan sparren, discussiëren en fietsen, maar mijn hemel, wat heb ik gelachen en veel geleerd. En wat zijn al die mensen die niet meer werken eigenlijk leuk en (nog steeds) nuttig voor de maatschappij.

 

Er was er eentje die elke dinsdag (of was het nou woensdag?) kookte voor daklozen. Die, zeg maar, dan een maaltijd bereidde voor mensen die geen huis meer hebben.

 

Sommigen deden de administratie voor mensen die daar zelf niet (meer) zo goed in zijn. Die hun financiën niet zo best op orde hebben en zo.

 

En anderen musiceerden er weer flink op los. Zij maken muziek met, en voor, zichzelf en anderen.

 

En al op de eerste of tweede dag vond ik het een eer om bij die groep te horen. Alleen kon ik ze heel slecht verstaan als ze allemaal door elkaar praatten. Ik knikte dan maar steeds ‘ja’ en hoopte dat ze het later nog een keer zouden vertellen. Want ja… ik ga natuurlijk niet vertellen dat ik al een beetje dovig lijk te worden.

 

Dat hou ik al voor me sinds vorig jaar zomer.

 

Of was het nou in de herfst dat ik erachter kwam?

 

Effe terughalen, hoor. Het was in Italië, denk ik.

 

Of nee, in Spanje. Ja, daar was het!