HELP!
Haar man moet naar het ziekenhuis. Maar het lúkt Lisette niet om hem te helpen.
Ik heb nu al door – en we zijn nog maar aan het begin van mijn mans prostaatkanker – dat helpen een van de moeilijkste dingen is. Misschien wel even moeilijk als hulp vragen. Ten eerste is daar de vraag: wat wordt er van mij verwacht?
We hebben prostaatkanker, ik kan er niet omheen. Zo hoorde ik een vrouw vertellen dat ze elke dag na de bestraling van haar man iets leuks gingen doen samen, een wandeling maken op een plek waar ze nog nooit geweest waren of een museum bezoeken. Haar man is dan ook helemaal beter geworden. In de wachtkamer van de radiotherapie zie je echt alleen maar stellen zitten, en mensen die wachten op hun wederhelft.
Maar meteen bij de eerste brief van het ziekenhuis met afspraken voor zes onderzoeken verdeeld over twee dagen had ik een probleem. De eerste dag viel samen met een cursusdag van mijn opleiding die ik echt niet kon missen. De tweede dag had ik een interview gepland dat gloeiende haast had en dat ik meteen zou uitwerken. Stress.
‘O, ik ga wel alleen hoor’, zei mijn man. ‘Geen punt.’ Ik geloofde hem niet. ‘Vraag je zus of ze met je mee kan’, stelde ik voor, want zij had haar hulp aangeboden. Hij verdween in zijn kamer en kwam even later terug. ‘Ik heb gezegd dat ik ook wel een taxi kon nemen en toen vond ze dat ook prima.’
Ik gromde bijna van verontwaardiging om zoveel gepantserdheid en onbegrip. ‘Het gaat toch niet om het chaufferen! Het gaat om erbij zijn.’ Oké, hij begreep het, hij belde nog eens en uiteindelijk is hij gelukkig met de aanwezigheid en steun van zijn zus door die eerste dag gerold.
Ik gromde bijna van verontwaardiging om zoveel onbegrip
Voor de volgende onderzoeksdag had ik mijn interviewafspraak afgezegd. Maar op het laatste moment kwam er een noodoproep van mijn dochter: haar auto was kapot en moest dringend naar de garage, ze zat met twee echt heel zieke koortskindertjes thuis, kon ik héél even komen oppassen? Het eind van het liedje was dat ik mijn man naar het ziekenhuis heb gechauffeerd en omdat we door de files laat waren, moest ik hem zelfs bij de ingang afzetten. Toen ben ik naar mijn dochter geracet, heb een tijd met mijn kleindochter op schoot gezeten en de voetjes van mijn kleinzoontje vastgehouden, en daarna ben ik weer naar het ziekenhuis gereden om mijn man op te halen.
In de auto op weg naar huis kregen we bijna ruzie. Maar ik heb besloten dat ik mezelf niets kwalijk ga nemen. ZULKE lastige emotionele kwesties, daar hebben ze me nooit iets over geleerd, op school (of waar dan ook). Dat moet je allemaal maar zelf uitzoeken. En dat kost tijd.
Lisette Thooft noemt zichzelf ‘lijf- en schrijfcoach’. Ze schrijft al jaren voor vrouwenbladen en spirituele tijdschriften en is auteur van 17 boeken over persoonlijke ontwikkeling. Daarnaast is ze singer-songwriter, in opleiding tot rebalancer, moeder en grootmoeder.
