Twintig jaar geleden speelde Roos in een toneelstuk het vriendinnetje van de kroonprins. Ze vraagt zich nu af of hij daar toen iets van vond.
Beste Wim-Lex,
Of mag ik je WAPVO noemen? Dat zeiden we immers in het toneelstuk dat meer dan twintig jaar geleden over je gemaakt werd. De schrijver vond het geinig je een hippe afkorting te geven. WAPVO. Willem-Alexander Prins Van Oranje.
Had je een hekel aan me, toen ik jouw vriendinnetje speelde in Emily, of het geheim van Huis Ten Bosch? De mensen dachten van wel. Het gerucht ging dat jouw moeder de subsidie voor de voorstelling stop had laten zetten, uit bozigheid dat we jou en jouw familie op de hak namen.
Ik denk nog steeds dat we dat niet deden. We maakten een stuk over echte mensen, dat wel. Echte mensen in een paleis. Met ruzies, liefdes, depressies misschien. Maar die hadden jullie toch ook? Blauw bloed is net zo menselijk als de rode variant.
Toch bleef het gissen. Wie jullie zijn, wat jullie wakker houdt ’s nachts, waar je van geniet, wat je woedend maakt, we weten het niet.
En het gaat ons ook geen barst aan.
Ik vermoed dat je helemaal geen hekel aan me had. Dikke kans dat je geen flauw idee hebt wie ik ben. En toch bepaalde jij mijn leven. Want op het podium kuste ik jou, terwijl een cameraman voor de VARA ons filmde. De uitzending was op Koninginnedag. Op dat moment kusten die filmer en ik elkaar. En dat doen we na twintig jaar nog steeds.
Lieve WAPVO, je weet vast niet wie ik ben, maar korte tijd was jij mijn prins. En door jou ontmoette ik mijn grote liefde. Door jou ben ik de koning te rijk.
Van tafeldame bij ‘De Wereld Draait Door’ tot deelnemer aan ‘Wie is de mol?’ Van columnist in het Parool tot het toneelstuk ‘Ajax mijn club’. Veelzijdiger dan journalist/schrijfster Roos Schlikker bestaat niet.
Fotografie: Brenda van Leeuwen
