Franska.nl

De eerste week zit je toch nog half met je hoofd bij thuis en bij je werk, de laatste week denk je alweer aan thuis én aan je werk en die middelste twee weken ben je gewoon echt ’los’. Heb je met drie weken vakantie uiteindelijk maar één echte week je hoofd leeg ;-) En dat is te weinig. Daarbij heb ik ook de regel dat je pas weer aan het werk mag als je je volgende vakantie hebt gepland. Nou, dat zit wel snor bij ons, want als ik het volgende jaar bij vertrek uit Italië niet vastleg, kan ik het shaken. Zitten ze vol.

Halverwege de vakantie appte m’n vriendin terwijl ik ergens op een berg liep: ‘Ik snap niet waarom je maar twee weken boekt. Voor wie doe je dat? Hoezo niet een maand?’ M’n vaste ochtendwandeling-maatje is toevallig ook degene die over de reserveringen gaat, dus ik vertelde wat er in de app stond. Zegt ze: ‘O, maar dat kan helemaal niet. Je kunt misschien drie dagen langer, ik zal straks even kijken.’ En daar blijft het dan dus bij voor volgende keer. Het is dat ze wist dat ik toch wel weer terugkom, dus had ze twee weken vrijgehouden voor ons. 

Wandelmaatje Paola en ik. Berg beklommen!
Continu een helling van vijftien procent gelopen. Puf puf.

O, wacht. ik had natuurlijk meteen voor over twee jaar moeten boeken. Dan lukt het misschien wel. Doe ik straks even.

Eenmaal weer thuis voelt alles altijd een beetje vreemd, omdat je verwacht door te gaan waar je gebleven was, maar de tijd heeft hier natuurlijk ook niet stilgestaan. Zie je natuurlijk meteen aan de tuin. En vooral aan de katten. Die zaten me het eerste uur aan te kijken met een blik van ‘wat doe jij in ons huis?’. Om vervolgens als een soort bodyguards in de buurt te blijven, zodat ik maar niet weer ontsnap. 

Verder begint het gewone leven weer. Nog geen uur thuis, of de kinderpostzegelverkopertjes stonden al voor de deur. En de tandarts stuurde lekker een mail dat het tijd is voor de volgende controle. En allerlei rekeningen natuurlijk. Gezellig. Hum. Gelukkig kan de uitgroeiverfbeurt bij de kapper nog even uitgesteld worden, want dat heb ik in Liguria al bij Franco geregeld. Kapper met zeezicht. Leuk natuurlijk, behalve dat ze daar een uur aan m’n haar staan te föhnen, want in Italië gaat een dame niet met nat haar de straat op. En zeker niet als ze bij de wereldberoemde Franco vandaan komt. Ik kwam ontploft binnen, bijna blond door zon en zwembad, ging eruit alsof ik op de foto moest. ‘Una donna nuova’, zei Franco. M’n man schrok zich rot.

En ach, dan föhnen ze ook maar, ik pik zo ongeveer alles wat die Italianen bedenken. Ben nou eenmaal gek op dat land. En de mensen. Merkte het weer op de terugrit door Frankrijk en België. In Frankrijk tel ik de dagen af tot ik weer thuis ben, hoe leuk de plekken ook zijn waar we overnachten en eten. Een teken dat het toch ‘mijn land’ niet is. Terwijl ik in Italië al droevig word als de laatste dagen eraan komen. Heeft m’n man ook, dus dat komt toevallig goed uit.

En dan dat laatste end door België. Man, man, man, die wegen… wat een gerammel. We reden ook nog een stuk over een soort snelweg in de Ardennen, waar ik nog nooit geweest was. En waar gewoon zijstraten waren. Je mag honderdtien rijden, maar er kan altijd iemand van rechts komen (of van links). Ik vond het toch een partij eng. Die weg had m’n google-maps-app bedacht, zeker de kortste route. Nooit van m’n leven meer. Brrr

En nog iets qua België

 
Ik heb namelijk een ideetje. En ik weet dat er veel Belgische lezers zijn, dus misschien kunnen die het doorgeven? Zou er misschien ergens een stukje voor de grens met Nederland een ‘La Belgique Gourmande’-uitspanning annex -winkel kunnen komen? Kan ook ‘Het laatste en beste frietkot voor de grens’ heten. Waar je een authentiek Bels frietje kunt eten met die lekkere Belse mayonees? En waar je van allerlei lekkers kunt kopen om mee naar huis te nemen? Frietpakketten in diverse samenstellingen, met vet en pannetje desnoods erbij? Leuk voor de thuisblijvers en katten-oppassers. En pakketten waterzooi, paling in het groen, chocolade, stoofvlees, wafels, biersoorten, kriek natuurlijk, garnaalkroketten, stoemp… ik noem maar wat. Dan ben ik die files bij Brussel en Antwerpen en al dat gerammel zo weer vergeten.  

Aaah… lieve Belgen… ik beloof dat ik vaste klant word.