Franska.nl

‘Heb je je nooit afgevraagd waar je aan begonnen was door mij te krijgen?’ vroeg mijn dochter

‘Als in spijt?’

 

‘Heb je je nooit afgevraagd waar je aan begonnen was door mij te krijgen?’ vroeg mijn dochter me eens op een druilerige zondagmiddag een paar jaar terug. ‘Als in spijt?’ Ik kreeg mijn dochter bewust in mijn eentje. Haar vader is niet bekend, want de bevruchting vond plaats voordat in 2004 de wet in werking trad die het anoniem doneren van sperma in Nederland onmogelijk maakt. Was mijn dochter niet degene die vragen moest stellen over mijn beslissing om haar te krijgen, vroeg ik me meteen af. Want het zal nooit makkelijk voor haar worden dat er niet te achterhalen valt wie haar vader is.

 

Een paar weken na die zondagmiddag vertelde ze me dat ze zwanger was. Haar hormonen hielden haar in hun greep en ze had zich opeens gerealiseerd hoe moeilijk zij het zelf zou vinden om deze fase zonder de steun van een partner door te moeten. Want zonder haar man zou ze al lang gek geworden zijn, dacht ze. Na de geboorte van haar dochtertje, mijn kleindochter, kwam ze er nog een keer op terug. Hoe had ik dat allemaal in mijn eentje gedaan met borstvoeding die eerst niet op gang wil komen, doorwaakte nachten en een ontroostbare baby na de eerste inenting? Had ik me toen echt nooit afgevraagd waar ik in vredesnaam aan begonnen was?

 

‘Hoe kom je erbij? Doe niet zo gek alsjeblieft. Ik hou toch zeker veel te veel van je om een soort van spijt van je te krijgen?’ Ik was door het dolle van geluk met jouw komst.’ Maar ze had me toch aan denken gezet toen ik haar uitgeput en aan het einde van haar Latijn in een stoel zag zitten met een huilende baby op haar schoot. Plots herinnerde ik me die keer dat ik hardop jammerde dat ik dit zo nooit bedoeld of gewild had. Zij was toen net zo oud als haar dochtertje nu en ik net zo uitgeput als zij.

 

Was mijn dochter zelf misschien wat overvallen door het moederschap dat ze mij vroeg naar mijn ervaringen? Ze schoot meteen vol toen ik de vraag stelde. De verantwoordelijkheid die ze voelde voor zo’n klein mensje was bijna te veel voor haar. Het idee dat haar dochtertje in alles zo ontzettend afhankelijk was van haar en haar man, kon haar aanvliegen. Ze voelde zich daar schuldig over, vandaar die vragen inderdaad.

 

Ik herinnerde haar aan die keer dat ze uren te laat thuiskwam van het uitgaan en dat ik in mijn woede had geroepen dat ik spijt als haren op mijn hoofd van haar had omdat ze me in die tijd alleen maar slapeloze nachten bezorgde en er geen zinnig woord met haar te wisselen viel. ‘Grappig,’ zei ze. Ze kon er zich helemaal niets meer van herinneren. In haar herinnering was ik er gewoon altijd om van haar te houden en voor haar te zorgen. Ik zei haar dat haar dochtertje later precies zo over haar zal denken. En dat het nooit de bedoeling hoeft te zijn om als moeder perfect te zijn.’

 

‘Misschien heb je dit artikel al eerder gelezen op Franska.nl. Omdat we blijven groeien willen we deze mooie verhalen ook graag delen met onze nieuwe lezeressen. Wil jij ook iets delen met onze lezeressen, mail je verhaal dan naar info@franska.nl.’