Franska.nl

Hé jij daar. Ik ben trots op je!

Hé, jij daar. Jij die gewoon bescheiden blijft. Jij lijkt voor niemand nog interessant, hè? Maar is dat erg?

 

Welnee! Er zijn veel meer “figuren” zoals jij. Ik bijvoorbeeld. Ik post ook niet (meer) elke dag foto’s van mezelf op Facebook. Elke dag weer met andere mensen, op minder dan twintig centimeter afstand. Dat vind ik nu even niet verstandig. Wang tegen wang om te laten zien hoe intiem ik ben met al die zogenaamde “vrienden”. Alsof corona nu alleen nog maar mensen bedreigt die voorzichtig doen, of zo.

 

En ja… je mág weer afspreken. Dat weten wij ook wel. Maar elke dag met anderen, en dan lekker bij elkaar op schoot, om te laten zien hoe close je bent, dat vinden wij nog een beetje eng. En dat mag. Dan loop je elke dag opnieuw de kans om tóch nog een keer besmet te raken, anderen weer opnieuw te besmetten, of (nog erger) een nieuwe variant te kweken, zo hebben wij begrepen.

 

Maar ja… dat kunnen jij en ik niet uitleggen. Dat proberen die mensen al, op wie zo ontzettend veel commentaar wordt geleverd op internet, en daar hebben wij geen behoefte aan. En daarom lijken wij nu van de aardbodem verdwenen en/of eenzaam te zijn, maar dat is natuurlijk niet zo. Ondanks het feit dat ik Hugo de Jonge niet ken – en hem op Facebook dus geen “Huug” mag noemen en mag uitschelden – ben ik verder heus niet eenzaam hoor. Ik heb alleen geen behoefte om dat steeds te laten zien. En ik ben ook geen viroloog. Dus ik heb (net als jij misschien) ook niet zo’n behoefte om op sociale media te doen alsof ik dat wel ben. Volgens mij gaat daar namelijk een hele lange studie aan vooraf, en die heb ik niet gevolgd.

 

Maar ja… waar moeten we het dan nog over hebben, hè? Dus zetten we thuis maar weer een bakkie koffie of thee, en ruimen we wat op. Doe jij dat ook nog steeds? Dat opruimen? Ja, ik heb wel een beetje contact met anderen natuurlijk, maar niet zoveel dat mijn dagen er alweer mee vol zitten. Ik bel wel veel. En soms stuur ik iemand een kaartje.

 

Een kaartje? Ja, heus! Ouderwets, hè? Of ik stuur eens een lief appje naar iemand. Maar geen filmpjes van een zwaargewonde Peter R. de Vries hoor. Of van mishandelingen op Mallorca. Daar doe ik niet aan. Jij toch ook niet, hoop ik?

 

Maar ja… dan raak je dus wel een beetje uit beeld. Alleen zegt dat natuurlijk niets over jou als mens, en ben je heus niet zielig. Je hebt het misschien wel gewoon druk. Met zorgen voor anderen, bijvoorbeeld. Of met je werk of iets anders. Misschien lees je wel een boek of ben je aan het klussen in je tuin. We weten het niet, hè. Want vroeger betekende ‘sociaal zijn’ dat je aan anderen eens vroeg hoe het met ze ging, maar nu betekent het juist dat je aan anderen laat zien hoe het met jóu gaat. Maar dan wel een beetje aangedikt of opgeleukt, want anders is het zo saai.

 

En als je saai bent dan ziet niemand je. Terwijl je daar zo langzamerhand misschien best wel weer eens behoefte aan hebt. Je bent tenslotte ook maar een mens.

 

En daarom doe ik het dus maar even. Daarom zeg ik hier nu: ‘Hé, jij daar… Jij die heel bescheiden blijft, afstand houdt, niemand uitscheldt of beledigt, en gewoon de adviezen van mensen die ervoor geleerd hebben durft op te volgen, en vertrouwen durft te houden in de toekomst… ik ben trots op je!’

 

En hier is dus een duimpje of hartje voor jou. Voel je gerust gezien, want we weten echt wel dat jij er ook nog bent. Met velen zelfs!

 

Liefs,

 

Tineke