‘Hé buuf, kom eens hier’
Als ze haar buurtje niet had, zou Caroline vast compleet verpieteren.
‘Hé buuf, kom eens hier, je ziet eruit alsof je vandaag nog geen knuffel hebt gehad.’ Frans heet hij, en hij is de barman van het café bij mij op de hoek. Zo’n heel echte, groot en breed, met een lach die je twee straten verderop nog hoort. Ik aarzel geen moment en loop recht in zijn armen, want hij heeft gelijk, ik kan wel een omhelzing gebruiken. En een kop thee en een kletspraatje. En o ja, mag ik er bitterballen bij? Liep ik net nog wat te tobben over joost mag weten wat nu weer, na deze tussenstop voel ik me zowaar weer enigszins verheugd over het leven.
Niet iedereen knapt op van dit soort dagelijkse intermezzo’s. Toen ik eens een paar dagen bij een vriendin in een andere stad logeerde, viel me op dat ze de winkeliers en ‘barmannen’ op haar toch knusse pleintje niet groette. Ik vroeg waarom niet. Dat vond ze maar gedoe, zei ze, als je daar eenmaal aan begon, bleef je aan de gang. Huh? Volgens mij, ik weet het wel zeker, zou ik compleet verpieteren zonder m’n praatjes en gebbetjes met deze en gene in de buurt. Als ik boodschappen doe, als ik met de hond wandel, als ik op het caféterras zit, in het openbaar vervoer, ik zit vrijwel nooit zonder.
Zonder mijn praatjes en gebbetjes in de buurt zou ik doodongelukkig worden
Sla ook weleens door hoor, dan realiseer ik me al snel dat ik bezig ben met het verstrekken van Too Much Information (TMI) aan een wildvreemde die daar, gelet op de verschrikte blik in zijn of haar ogen, totaal niet van gediend blijkt. Help, wie is dit gekke wijf, kan ik hier weg? Toch is dat geen reden om het dan maar niet meer te doen. Vind ik dan hè? Doe het vooral niet als het je niks lijkt.
Hoewel. Laatst las ik Op naar geluk, de psychologie van een fijn leven van Ap Dijksterhuis. Hij schrijft, onder veel en veel meer, dat we ons geluk voor 50 procent zelf in de hand hebben. Heel fijn om te lezen als je, zoals ik, nogal last hebt van het leven. Dat je het idee krijgt dat je, ondanks meer of minder misère, zelf toch ook een steentje bij kunt dragen om je beter te voelen. Belangrijke tip van de professor: maak eens zomaar een praatje, daar knap je van op… Zie je wel, ik wist het.
Caroline Griep is journalist en personal organizer. Ze schrijft over opgeruimd leven. In ruime zin. En over het op de rails houden van haar bestaan als zzp’er, emptynest-moeder en vrouw van 50+.
Fotografie: Esmee Franken, visagie: Linda van Iperen, haarstylist: Mandy Huijs
