Handen schudden: doe je het wel of doe je het niet?
‘Geef eens een handje’, ik denk dat mijn moeder deze zin een triljoen keer herhaald heeft toen ik opgevoed werd. Braaf als ik was deed ik dat dan ook keurig.
Ik vermoed dan ook dat er nu een grote groep kinderen in ons land is die er niks meer van snapt, want ineens mag het van Rutte niet meer (ook al moest hij daar zelf ook even aan wennen). Ik ken het, want ik heb me nog nooit zo awkward gevoeld bij een autodealer als gisteren.
Het mag niet van Rutte
Iemand de hand schudden bij een (weer)zien is als je handen wassen met Unicura na het plassen (haha), je bonuskaart scannen bij de Appie om de hoek en de garantie van rookworst bij een stamppot. Het hoort. Maar toch doen we het even niet. Ik moest naar mijn dealer voor een nieuwe voiture (hybride hoor) en ik was de hele trajectcontrole op de A2 aan het bedenken hoe ik een handdruk moest vermijden. Zég je het tegen de persoon in kwestie, zwaai je gewoon een beetje halfslachtig of doe je het uit beleefdheid per ongeluk toch? Nu kwam mijn autoverkoper met zijn handen in zijn jaszakken binnen en trok hij een sprintje naar de koffiemachine terwijl ik al zat, dus dat was een opluchting, maar bij vertrek begon ik toch een beetje apart te doen. Ik riep iets van: ‘Het mag niet meer van Rutte’, lachte wat, zwaaide ongemakkelijk en vertrok. Waarbij ik de deurknop greep die vast meer mensen vast hadden die ochtend dan de hand van de autoverkoper… Food for thought en food voor mijn hygiënische gel.
De paniekzaaier
Doe jij het wel of doe je het niet? Ik ben van mening dat onze minister-president heus niks van ons vraagt wat onnodig is, dus ontwijk ik uit voorzorg die handdruk toch maar. Niet omdat ik bang ben dat ik COVID-19 krijg, misschien zelfs wel meer omdat ik bang ben om het door te geven. Maar toch voelde ik me een klein beetje de paniekzaaier door het niet te doen. Tót ik bij weer een afspraak tegen iemand zei dat ik Ruttes advies maar opvolg en zij bijna opgelucht uitriep dat ze het begreep. Eigenlijk zie ik dat vooral in mijn veldonderzoek. Een soort gekkige opluchting als iemand geen aanstalten maakt tot het schudden van handen. En als je toch een keer de neiging hebt rebels of onbeleefd te doen, dan lijkt me dit trouwens een heel geschikt moment.
Zelden zoiets lulligs gezien
Prima, we geven elkaar geen hand meer, maar mag ik één verzoek indienen? Laat de ellebooggroet en het aantikken van voeten ook gewoon maar achterwege. Ik heb zelden zoiets lulligs en zo mogelijk nog gênanters gezien dan dit alternatief. Voetje tikken op hoge hakken is sowieso gevaarlijk en hoe tik je elkaar aan met de elleboog zonder te eindigen in een onhandige verstrengeling? Ook gevaarlijk. Mocht je mij tegenkomen: gewoon die hand in de lucht en heel hard zwaaien, staat niet lullig maar is wel zo aardig.
Door: Adeline Mans
