Franska.nl

‘Al jaren voelde ik een enorme onrust. Van een vrolijke jonge meid was ik veranderd in een zure vrouw van middelbare leeftijd. Niet tevreden met mezelf. Niet tevreden met mijn huwelijk. Niet tevreden met het leven dat ik leidde. Ik ben getrouwd met Frank, een aardige man die ik leerde kennen nadat mijn relatie met mijn jeugdliefde Leon op de klippen was gelopen.

Om mij heen hadden al mijn vriendinnen inmiddels serieuze relaties. Ik was weer alleen. Frank was lief en wilde graag met me trouwen. Misschien was ik ook wel verliefd op hem hoor. Of op het fijne leven dat hij me kon bieden. Een mooi huis, verre vakanties, geen financiële zorgen. We kregen twee gezonde jongens. En mijn leven kabbelde voort.

Mijn man was vaak voor zijn werk op reis en daardoor verveelde ik me vaak in de avonden. In de krant las ik over een hardloopclub bij mij in de buurt. En omdat ik mijzelf nogal verwaarloosd had, leek het mij een goede manier om weer in vorm te raken. Twee keer in de week zou ik meetrainen met een groep, in het bos bij ons in de buurt. De jongens waren inmiddels oud genoeg om alleen thuis te zijn, waardoor ik best twee avonden in de week mee kon doen.

Toen ik voor de eerste loopsessie op het verzamelpunt aankwam, zag ik hem al. Hij stond met zijn rug naar me toe, maar ik herkende hem uit duizenden. Ik schrok niet eens. Ik stelde me aan iedereen voor en liep als laatste naar hem toe. Ik keek hem aan en zei niets. Hij hield alleen mijn hand vast, waar hij zachtjes in kneep. Ik voelde de rillingen over mijn rug lopen. Leon was nog net zo aantrekkelijk als al die jaren geleden toen we nog samen waren.

De hardlooptraining was intens. Niet alleen omdat ik een slechte conditie had, maar ook omdat Leon en ik elkaar steeds weer opzochten. Tijdens het lopen hadden we alle tijd om met elkaar bij te praten. Over wat er met ons was gebeurd. Met wie we uiteindelijk getrouwd waren en of we nu wel gelukkig waren. Hij vertelde dat hij na een kort huwelijk was gescheiden. Samen met zijn ex deelt hij al jaren de zorg voor zijn dochters. Het lopen was voor hem een uitlaatklep geworden. Hij liep bijna iedere dag en toen hij na een paar weken voorstelde om af en toe met hem mee te trainen, kon ik niet anders dan met hem meegaan. Alsof ik verslaafd raakte. Ik kon geen nee zeggen. Niet tegen het rennen en niet tegen Leon.

Frank zag heus wel dat ik veranderde. Van buiten. Ik was door het rennen kilo’s afgevallen en besteedde weer aandacht aan mijn uiterlijk. Ik liet mijn ogen laseren en kocht andere kleding. In plaats van broeken en truien ging ik strakke jurkjes dragen. Dat ik van binnen ook veranderde had Frank in eerste instantie helemaal niet door. Hij had het veel te druk met zijn carrière.

Ik wilde het eerst niet toegeven, maar ik was weer verliefd op Leon. Ik kon aan niets anders meer denken. Inmiddels rende ik ook twee avonden alleen met hem. En toen we op een avond langs zijn appartement liepen, ben ik met hem mee naar binnen gegaan. Ik dacht nergens meer aan. Niet aan Frank of aan de jongens. Niet aan de consequenties die dit voor mijn huwelijk zou hebben.

Leon en ik zagen elkaar wanneer we maar konden in zijn huis. Mijn gevoel voor hem was weer helemaal terug. Ik realiseerde me ook dat mijn relatie met Frank over was. Als ik zo verliefd was op Leon, hoe kon ik dan nog bij Frank blijven? Leon en ik spraken steeds vaker over een toekomst samen. Dat ik bij Frank weg zou gaan en een huisje voor mezelf en de jongens zou zoeken. En het moment dat ik mijn man moest uitleggen wat er gaande was, kwam steeds dichterbij.

Frank reageerde kalm. Alsof hij het al wist. Natuurlijk merkte hij wel dat ik steeds vaker afwezig reageerde als hij me vast wilde pakken. Dat ik wel erg vaak weg was in de avond. We spraken af dat ik op zoek zou gaan naar woonruimte. En dat we het voorlopig nog niet tegen de jongens zouden zeggen.

Iedereen mag nu weten dat ik met Leon verder wil. We hoeven ons daarom niet langer te verstoppen. Maar toen we vandaag hand in hand door de stad liepen, kwam ik de moeder van een vriendje van een van de jongens tegen. Ze zei me vriendelijk gedag, maar keek niet begrijpend naar Leon. Ik schrok daar enorm van en realiseerde me toen dat mijn jongens nu toch ook de waarheid moeten weten. Want ze mogen het niet van iemand anders dan van mij horen. Ik moet ze uitleggen waarom ik niet meer gelukkig ben en dat ik daarom niet meer met hun vader getrouwd kan zijn.

Als ik thuiskom hang ik mijn jas op en loop ik naar de woonkamer. De jongens zitten samen op de bank te gamen. Ze hebben nog geen idee wat er aan de hand is. Ik voel me schuldig. Zo enorm schuldig. Maar ik kan nu niet meer terug, want die moeder heeft me gezien. Hand in hand met Leon. Ik pak een stoel en ga bij ze zitten. Om hen te vertellen dat hun leven nooit meer hetzelfde zal zijn.’