Had je het al gehoord?
Het is vandaag internationale bikinidag. Lang geleden dat ik daaraan meedeed. Op een dag werden het badpakken.
Vond ik chiquer op een bepaalde leeftijd (je zou ook kunnen zeggen met een ‘bepaalde’ buik). In mijn bikinitijdperk lag ik altijd lekker in de zon te lezen op het strand. Gewoon op een handdoek op het zand en zo vlogen ‘100 jaar eenzaamheid’ en heel veel andere bestsellers er als koek doorheen… In die tijd lag mijn man hele dagen in het zand naast me te schaken met de Italiaanse badmeester. De badman uiteraard altijd met z’n gezicht richting zee.
Tegenwoordig is het nog maar zelden strandliggen geblazen. En als het er eens van komt, dan wordt er meteen gesmeerd met factor 50, lig ik alleen maar in de schaduw en dan dus ook nog in badpak. Het enige dat is gebleven is dat heerlijke lezen. Het ultieme vakantiegevoel. Niet altijd op het strand, want mijn man vind daar niet meer zoveel aan. Die presteert het zelfs om nog met z’n jasje aan, in kleermakerszit naast me te zitten en na een kwartier te vragen of ‘het al klaar is’.
Maar lezen blijft een van de heerlijkste vakantiebezigheden. Heb jij dat ook? Dat je er dan eindelijk écht rust voor vindt? Dat je niet steeds denkt, o wacht… zie ik nou een paardenbloem, even de steker halen en dat ding eruit wurmen, om vervolgens uren aan het tuinklussen te zijn. Boek vervolgens de rest van de dag onaangeroerd op de tuintafel. Al moet ik eerlijk toegeven dat ik zelfs in Toscane soms ineens de dooie geraniums eruit sta te plukken, omdat ik een beetje klussen in de tuin gewoon lekker vind.
Nu heb ik toch ineens een heerlijk boek, ik heb mezelf er slechts twee keer toe kunnen dwingen om op m’n krent in de tuin te blijven zitten, maar helaas… de andere keren ging het mis. Tja, te veel onkruid. Nu maar hopen dat de Italiaanse vakantiepret dit jaar echt doorgaat, dan kan m’n nieuwste favoriete boek ‘De vrouwen aan wie ik ‘s nachts denk’ daar verder verslonden worden.
De schrijfster, Mia Kankimäki, is een Finse en ja hoor, natuurlijk kende m’n Finse vriendin haar al lang. Mia schrijft over de dingen die zij zelf nooit deed, maar die haar ‘heldinnen’ wel deden. Grenzen verleggen, alles achterlaten en vertrekken. Stuk voor stuk zijn het vrouwen die hun leven eigenlijk al vroeg ingrijpend veranderden door hun passie te volgen. Mia bedacht om in hun voetsporen te treden, net als zij te vertrekken en daarover te schrijven, want schrijven is tenslotte háár passie.
Toen ik het hoorde dacht ik: ahum… het zal wel… ‘mijn heldinnen’…, maar al lezend was m’n vooroordeel snel bijgesteld. Heel mooi om dingen te weten te komen over Karin Blixen, Frida Kahlo (waar nu trouwens een expositie van is in het Cobramuseum in Amstelveen), over ontdekkingsreizigsters en de bekende hedendaagse Japanse kunstenares Yayoi Kusama, van wie je in Museum Voorlinden werk kunt bewonderen. Vooral naar de laatste ben ik heel erg benieuwd, want die heeft zichzelf in een psychiatrische inrichting laten opnemen, dat vind zo bijzonder. Maar zo ver ben ik dus nog niet in het boek. Komt lekker nog. Straks. Als ik vakantie heb.
Ik noteer zo af en toe wijsheden die ik al lezend tegenkom, zoals deze van Karen Blixen over hoe je je leven volgens haar moet vormgeven: ‘De vraag is niet welke kaarten je krijgt, maar hoe je ze speelt.’ In haar opinie heb je twee alternatieven: of je blijft treuren om je lot, of je neemt het zoals het valt en maakt er het beste van.
Wil je ook zo’n heerlijke pil voor je vakantie? Ik kan deze van harte aanbevelen. Even naar de boekwinkel dus. Of nog leuker, hem hier winnen, want ik mag er eentje verloten. Je kent het ritueel waarschijnlijk al: reageren onder dit bericht op Facebook en volgende week zie je onder hetzelfde bericht wie de winnaar is.
Succes en liefs van Franska
PS. En een fijne week natuurlijk!
Door: Franska
